۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'اميرالمومنين(ع)' به 'اميرالمومنين(ع) '
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
جز (جایگزینی متن - 'اميرالمومنين(ع)' به 'اميرالمومنين(ع) ') |
||
| خط ۹۰: | خط ۹۰: | ||
5-معاد: در اين فصل مؤلف معاد را تعريف نموده و از سكرات موت، قبور، برزخ تا قيامت، روز قيامت، صفات دوزخ، احوال اهل دوزخ، صفات بهشت و حال اهل بهشت بحث مى‌كند. | 5-معاد: در اين فصل مؤلف معاد را تعريف نموده و از سكرات موت، قبور، برزخ تا قيامت، روز قيامت، صفات دوزخ، احوال اهل دوزخ، صفات بهشت و حال اهل بهشت بحث مى‌كند. | ||
اين كتاب براى عموم مردم نوشته شده است و در بحث‌هاى توحيد، عدل و نبوت اختصار فقط اين اصول را تعريف نموده و براهينى در اثبات آنها ذكر نكرده است.تنها در بحث امامت به چند دليل نقلى جهت اثبات امامت اميرالمومنين(ع) اشاره نموده است. | اين كتاب براى عموم مردم نوشته شده است و در بحث‌هاى توحيد، عدل و نبوت اختصار فقط اين اصول را تعريف نموده و براهينى در اثبات آنها ذكر نكرده است.تنها در بحث امامت به چند دليل نقلى جهت اثبات امامت [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|اميرالمومنين(ع)]] اشاره نموده است. | ||
قسمت پنجم كتاب؛ يعنى فصل معاد، از لحاظ حجم برابر است با چهار فصل قبل. | قسمت پنجم كتاب؛ يعنى فصل معاد، از لحاظ حجم برابر است با چهار فصل قبل. | ||
| خط ۱۰۲: | خط ۱۰۲: | ||
درّ مكنون يا شبهۀ معترضين، رساله‌اى است در ردّ آراء اهل سنت و ايراد آنها بر شيعه كه قائلند تقاعد حضرت اميرالمومنين(ع) از حرب خلفاى ثلاثه، براى تقيه بود و اينكه اگر تقيه حق است، چرا امام حسين(ع) تقيه ننمودند. | درّ مكنون يا شبهۀ معترضين، رساله‌اى است در ردّ آراء اهل سنت و ايراد آنها بر شيعه كه قائلند تقاعد حضرت [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|اميرالمومنين(ع)]] از حرب خلفاى ثلاثه، براى تقيه بود و اينكه اگر تقيه حق است، چرا امام حسين(ع) تقيه ننمودند. | ||
ساختار كتاب: مؤلف در اين رساله به دو گونه مبنايى و بنايى ايرادات اهل سنت را پاسخ مى‌دهد. | ساختار كتاب: مؤلف در اين رساله به دو گونه مبنايى و بنايى ايرادات اهل سنت را پاسخ مى‌دهد. | ||
او قائل است، اگر عصمت ثابت شد، هر كارى كه به ظاهر منافى آن باشد، حتما مصلحتى دارد. در جواب دوم كه به صورت اجمالى و تفصيلى مطرح مى‌كند، علت تقيه كردن اميرالمومنين(ع) و تقيه نكردن امام حسين(ع) را توضيح مى‌دهد. | او قائل است، اگر عصمت ثابت شد، هر كارى كه به ظاهر منافى آن باشد، حتما مصلحتى دارد. در جواب دوم كه به صورت اجمالى و تفصيلى مطرح مى‌كند، علت تقيه كردن [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|اميرالمومنين(ع)]] و تقيه نكردن امام حسين(ع) را توضيح مى‌دهد. | ||