۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
الدر الثمين في خمسمائة آية نزلت في مولانا أميرالمؤمنين(ع) باتفاق أكثر المفسرين من أهل‌الدين: تفاوت میان نسخه‌ها
الدر الثمين في خمسمائة آية نزلت في مولانا أميرالمؤمنين(ع) باتفاق أكثر المفسرين من أهل‌الدين (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۶ آوریل ۲۰۱۷، ساعت ۲۰:۱۹
، ۶ آوریل ۲۰۱۷جایگزینی متن - 'در باره' به 'درباره'
جز (جایگزینی متن - 'كشف الظنون' به 'كشف الظنون ') |
جز (جایگزینی متن - 'در باره' به 'درباره') |
||
| خط ۶۳: | خط ۶۳: | ||
درباره انتساب اين كتاب به شيخ برسى، ملا محمدتقى فرزند حيدرعلى زنجانى كه شاگرد ملا خليل قزوينى بوده، در كتاب «طريق النجاة» خود از آن مطلب نقل مى‌كند و آن را به حافظ برسى نسبت مى‌دهد. صاحب «رياض العلماء» مى‌گويد: اين نسبت خالى از تأمل نمى‌باشد و حقيقت آن است كه شيخ تقى‌الدين عبدالله حلبى (يا حلى) كتاب «مشارق الأنوار» را انتخاب كرده و پاره‌اى از فوايد را به ضميمه پانصد آيه در فضل اهل‌بيت(ع) بدان پيوسته است و آن را به نام «الدر الثمين في أسرار الأنزع البطين» ناميده است <ref>گلى زواره قمشه‌اى، غلامرضا، ص 36</ref>. | |||
[[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|شيخ آقابزرگ تهرانى]] اين اثر را از جمله تأليفات برسى مى‌داند و پس از آن به تأمل صاحب «رياض» و اينكه كتاب از آثار عبدالله حلبى است، اشاره كرده و مى‌افزايد: علاوه بر محمدتقى يادشده، مؤلف «رياض المصائب» تفسير برخى از آيات فضائل را از آن كتاب نقل كرده و اصل كتاب را از آثار حافظ برسى معرفى كرده است. بنابراين با نقل و انتساب اين دو تن وجهى براى منع صاحب «رياض» باقى نمى‌ماند و در ذيل «[[كشف الظنون عن أسامي الكتب و الفنون|كشف الظنون]] » نيز اين كتاب در زمره آثار برسى دانسته شده است. بنا به نوشته [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|شيخ آقابزرگ تهرانى]]، على بن فسيح‌الله رضا، كتاب «الدر الثمين في أسرار الأنزع البطين» نوشته تقى‌الدين عبدالله حلى را اسنتساخ كرده كه در سال 1010ق، از آن فارغ شده است <ref>همان</ref>. | [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|شيخ آقابزرگ تهرانى]] اين اثر را از جمله تأليفات برسى مى‌داند و پس از آن به تأمل صاحب «رياض» و اينكه كتاب از آثار عبدالله حلبى است، اشاره كرده و مى‌افزايد: علاوه بر محمدتقى يادشده، مؤلف «رياض المصائب» تفسير برخى از آيات فضائل را از آن كتاب نقل كرده و اصل كتاب را از آثار حافظ برسى معرفى كرده است. بنابراين با نقل و انتساب اين دو تن وجهى براى منع صاحب «رياض» باقى نمى‌ماند و در ذيل «[[كشف الظنون عن أسامي الكتب و الفنون|كشف الظنون]] » نيز اين كتاب در زمره آثار برسى دانسته شده است. بنا به نوشته [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|شيخ آقابزرگ تهرانى]]، على بن فسيح‌الله رضا، كتاب «الدر الثمين في أسرار الأنزع البطين» نوشته تقى‌الدين عبدالله حلى را اسنتساخ كرده كه در سال 1010ق، از آن فارغ شده است <ref>همان</ref>. | ||
مقدمه محقق در شرح حال مؤلف، آثار وى و گفته‌هاى علما | مقدمه محقق در شرح حال مؤلف، آثار وى و گفته‌هاى علما درباره اوست. پس از آن نويسنده در مقدمه‌اش پانصد آيه‌ى ذكرشده در كتاب را به اجماع اكثر مفسرين در فضل على (ع) مى‌داند. وى تأكيد مى‌كند كه چرا چنين نباشد و حال‌آنكه آيات متشابه فراوانى در شأن پيامبران و على (ع) و نيز روايات فراوان در رفعت مقام آن حضرت از نبى مكرم اسلام(ص) نقل شده است <ref>مقدمه مؤلف، ص 19 - 21</ref>. | ||
در متن اثر به آيات مختلف از 38 سوره قرآن كريم اشاره و شرح شده است؛ به‌عنوان مثال نويسنده با استناد به آيات و روايات، سعادت واقعى را در پيروى از على (ع) و شقاوت را در دشمنى آن حضرت مى‌داند <ref>متن كتاب، ص 129</ref>. همچنين با ذكر آيه 43 سوره رعد، شاهد رسول‌خدا (ص) بر امت در روز قيامت و كسى كه علم الكتاب نزد اوست را اميرالمؤمنين على (ع) مى‌داند <ref>متن كتاب، ص 133</ref>. | در متن اثر به آيات مختلف از 38 سوره قرآن كريم اشاره و شرح شده است؛ به‌عنوان مثال نويسنده با استناد به آيات و روايات، سعادت واقعى را در پيروى از على (ع) و شقاوت را در دشمنى آن حضرت مى‌داند <ref>متن كتاب، ص 129</ref>. همچنين با ذكر آيه 43 سوره رعد، شاهد رسول‌خدا (ص) بر امت در روز قيامت و كسى كه علم الكتاب نزد اوست را اميرالمؤمنين على (ع) مى‌داند <ref>متن كتاب، ص 133</ref>. | ||