شناخت سلفی‌ها (وهابیان): تفاوت میان نسخه‌ها

كتاب از دو بخش «سلفى‌گرى» و «شناخت وهابيان» تشكيل شده است.

در اصطلاح، براى اين واژه معانى متفاوتى ذكر شده است كه برخى از آنها از اين قبيل است:

[[ابن حنبل، احمد بن محمد|احمد بن حنبل]] را مى‌توان از رؤسا و احياكنندگان سلفى‌گرى دانست. او اولين كسى بود كه هنگامى كه با هجوم فلسفه‌ها و فرهنگ‌هاى بيگانه؛ از قبيل هند، يونان و ايران به حوزه‌هاى اسلامى و مخلوط شدن آن با عقايد اسلامى مواجه شد، به اين فكر افتاد كه حديث را از اين هجمه نجات دهد؛ لذا به تفريط شديدى گرفتار شد و به‌طور كلى عقل‌گرايى و عقلانيت را انكار كرد و راه ورود آن را به احاديث بست <ref>ر.ك: همان، ص13</ref> و به‌تبع او [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تيميه]] نيز چنين تفكرى را در بين مردم رواج داد.

به‌طور كلى درباره عقل، ديدگاه‌هاى گوناگونى است:

در اين بين، نظر اول، نظريه صحيح بشمار مى‌رود و مطابق با مكتب اهل‌بيت(ع) است. قرآن درباره كسانى كه از عقل بهره نمى‌برند، مى‌گويد: '''«إن شر الدواب عند الله الصم البكم الذين لا يعقلون»''' <ref>انفال: 22</ref>، '''«و يجعل الرجس على الذين لا يعقلون»''' <ref>يونس: 100</ref>و <ref>ر.ك: همان، ص22</ref>.

به‌طور كلى افكار سلفيان وهابى را در چند نقطه مى‌توان خلاصه كرد:

و...<ref>ر.ك: همان، ص31 و 32</ref>.