ولایت تکوینی و ولایت تشریعی
ولایت تکوینی و ولایت تشریعی، از آثار مرجع تقلید شیعه، آیتالله لطفالله صافی گلپایگانی (1297 - 1400ش)، معانی گوناگون ولایت تکوینی و ولایت تشریعی و موارد سازگاری و یا ناسازگاری آن را با توحید توضیح میدهد.
| ولایت تکوینی و ولایت تشریعی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | صافی گلپایگانی، لطفالله (نويسنده) |
| ناشر | دفتر تنظيم و نشر آثار حضرت آيت الله العظمی صافی گلپایگانی |
| مکان نشر | ایران - قم |
| سال نشر | 1393ش - 1434ق |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-600-5105-74-2 |
| موضوع | ولایت تکوینی - ولایت |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | ش.3 /ص2س8 224/4 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
هدف و روش
- آیتالله لطفالله صافی گلپایگانی، هدف اثر حاضر را توضیح معنای صحیح ولایت تکوینی و ولایت تشریعی و روشن کردن اذهان پژوهشگران و جويندگان حقايق و حفظ وحدت كلمه مسلمين و جلوگيرى از تفرقه دانسته است. [۱]
- آیتالله لطفالله صافی گلپایگانی، در این اثر از روش تحلیل مفاهیم و اصطلاحات و توضیح معانی آن و استناد به قرآن و روایات و بیان مثالهای روشنگر استفاده کرده است. [۲]
ساختار و محتوا
- این اثر از مقدمه، 3 بخش اصلی و خلاصه به ترتیب ذیل تشکیل شده است:
- مقدمه مؤلف: ضرورت وحدت اسلامی و لزوم پاسخگویی به شبهات و روشنگری برای حفظ وحدت و روشن شدن معنای صحیح و مقبول ولايت و ولایت تکوینی و ولایت تشریعی.
- بخش اول «بررسى و تذكّر چند مطلب مهم»: توحيد و پرهيز از شرك وغلوّ، بطلان و شرک بودنِ تفويض، قدرت غير مستقل و بإذنالله، اداره سازمان كائنات به اذن خدا، پيرامون غلوّ، مجارى فيض، خوارق عادات، بررسى اين آرا و ولايت شخص بر نفس و آنچه مسخّر بشر است.
- بخش دوم «ولايت به تكوينى و تشريعى»: بعد از تقسیم ولايت به تكوينى و تشريعى، به این مباحث میپردازد: معناى ولايت تكوينى، مفهوم و مدلول لفظى ولايت تكوينى، تفسيرى از ولايت تكوينى، توضيحى پيرامون مجارى فيض، نظر صحيح در معناى ولايت تكوينى و سخن نهايى و معقول و تذكّر يك مطلب مهم درباره استناد دادن افعال الهی به وسائط.
- بخش سوم «معناى ولايت تشريعى» و ولایت خدای متعال بر قانونگذاری و امکان تفویض کردن بخشی از این ولایت به پیامبر اکرم(ص) و امامان معصوم(ع).
- خلاصه: خلاصه برخى از مطالب كتاب (نتیجهگیری و بیان 23 نتیجه و خلاصه).
نمونه مباحث
- ... شفا را كه بهواسطه دوا حاصل مىشود، به دوا نسبت مىدهند، شفايى را هم كه بدون وسايط طبيعى، در اثر توسّل به نبىّ يا ولىّ حاصل مىشود وعامل و واسطه آن نبىّ يا ولىّ است، به آن عامل؛ مثل عيسى بن مريم وموسى بن جعفر عليهم السلام نسبت مىدهند و حتى به قرآن و سوره حمد و دعا نيز مستند مىسازند، هرچند شافى حقيقى و كسى كه اين كلمه بر او بدون هيچگونه مسامحه و تجويز اطلاق مىشود، خداست. اين مسئله كه ملائكه يا افرادى از بشر، با علم و اختيار و توجّه خودشان يا با عدم علم، در مسير اجراى مشيت الهى قرار مىگيرند و به آنها قدرت اماته و احيا و خلق اعطا مىشود، تفويض نمىباشد و منافات با بطلان آن ندارد... [۳]
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه و متن کتاب.