موسوعة البرغاني في فقه الشيعة
موسوعة البرغاني في فقه الشيعة، اثر آیت‌الله شیخ محمدصالح برغانی قزوینی حائری (متوفی 1271ق)، در اصل، دایرةالمعارف‌گونه‌ای است در فقه با عنوان «غنيمة المعاد في شرح الإرشاد»، که شرح مزجی بر ارشاد علامه حلی می‌باشد[۱].
| موسوعة البرغاني في فقه الشيعة المسمي ب غنيمة المعاد في شرح الإرشاد | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | برغانی قزوینی حایری، محمدصالح (نويسنده) شهیدی صالحی، عبدالحسین (محقق) |
| عنوان‌های دیگر | غنيمة المعاد في شرح الإرشاد، موسوعة البرغاني في فقه الشيعة |
| ناشر | نمايشگاه دائمي کتاب |
| مکان نشر | ايران - تهران |
| سال نشر | مجلد1:؟، مجلد2: 1364ش، مجلد3: 1365ش/1406ق، مجلد4: 1365ش/1407ق، مجلد5: 1366ش/1407ق، مجلد6: 1366ش/1408ق، مجلد7: 1369ش/1410ق، مجلد8: 1370ش/1411ق. |
| موضوع | فقه جعفری - قرن 13ق. |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 8 |
| کد کنگره | BP 182/3 /ع8 الف4022 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
این شرح، بزرگ‌ترین اثر فقهی آیت‌الله برغانی است که در چهارده مجلد بزرگ، با مقدمه و تحقیق که به سی جلد به قطع وزیری درآمده و به نام «موسوعة البرغاني في فقه الشيعة»، توسط انتشارات نمایشگاه دایمی کتاب و مؤسسة الوفاء در تهران، هشت جلد آن چاپ گردیده و باقی مجلدات زیر چاپ است[۲].
این کتاب، تمامی دوره فقه را در بر دارد و به شیوه استدلالی، حاوی مبانی مستحکم و قوی و دلایل عقلی عمیق و دقیق در تمامی مباحث و زمینه‌هاست و نویسنده در تألیف آن، از روایات بهره بسیاری برده است و اقوال فقهای متقدم و متأخر از شیعه و گاه اهل سنت را به نقد و بررسی گذارده و در بسیاری از موارد، نوآوری و فتواهای نو عرضه داشته است[۳].
این اثر، از آغاز تألیف در حوزه‌های علمی شیعه و سنی شهرت بسیاری یافت و از منابع شیخ محمدحسن نجفی (متوفی 1226ق) در جواهر است[۴].
مقدمه‌ای از عبدالحسین صالحی در ابتدای کتاب افزوده شده که در آن، شرح حال مفصلی از مؤلف، ارائه گردیده و اطلاعات دقیقی از نسب، ولادت، خانواده، زندگی و سفرهای علمی، اساتید، اجازات، اوضاع سیاسی و اجتماعی دوران زندگی، مبارزات علیه استعمار خارجی و استبداد داخلی، تألیفات و تاریخ و چگونگی وفات وی، در اختیار خواننده قرار گرفته است[۵].
وضعیت کتاب
فهرست مطالب هر جلد، در انتهای همان جلد آمده و در پاورقی‌ها، علاوه بر توضیح درباره برخی از کلمات و عبارات متن[۶]، اطلاعات رجالی مفیدی پیرامون برخی از راویان مذکور در متن، ارائه گردیده است[۷].
پانویس
منابع مقاله