قضاء الأرب في أسئلة حلب
قضاء الأرب في أسئلة حلب، اثر تقیالدین سبکی (متوفی 756ق)، کتابی است در فقه کاربردی، دربردارنده مهمترین مسائل فقهی مربوط به موضوعات و حوادث دوران مؤلف که با تحقیق محمد عالم عبدالمجید افغانی، تحت اشراف حسن احمد مرعی، منتشر شده است.
| قضاء الأرب في أسئلة حلب | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سبکی، علی بن عبد الکافی (نويسنده)
عبدالمجید افغانی، محمد عالم (گردآورنده) مرعی، حسن احمد (سایر) |
| ناشر | المکتبة التجارية |
| مکان نشر | عربستان - مکه مکرمه |
| سال نشر | 1413ق |
| چاپ | 1 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /س2ق6 177/8 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
در صحت انتساب کتاب به سبکی، تردیدی وجود ندارد. مصادر و منابع متعددی، با عناوین مختلف از آن یاد کرده و آن را به او، نسبت دادهاند؛ از جمله فرزندش در کتاب طبقات خود، از آن با عنوان «المسائل الحلبية» یاد کرده است. ابن حجر در «فتح الباري»، آن را «الحلبيات» و در «الدرر الكامنة»، «المسائل الحلبيات» نامیده است. سیوطی در «الأشباه والنظائر»، در مواضع بسیاری از آن تحت عنوان «الحلبيات» نام برده و خیرالدین زرکلی آن را «المسائل الحلبية و أجوبتها» نامیده است[۱].
این کتاب، حاوی مجموعه وسیعی از فتاوا درباره مهمترین حوادث و موضوعات فقهی است که مردم و فقهای شام در روزگار مؤلف را به خود مشغول کرده بود؛ مسائلی که حکم آنها در کتب فقهی، مشکل است یافت شود و گاهی نیز ممکن است وجود نداشته باشد. نویسنده، مطالب و مباحث را مبسوط و با احاطه و تحقیق گسترده، همراه با مقایسه، تخریج، توجیه و استدلال عرضه کرده است. وی گاهی بر اساس رویکرد فقهی خود و بر اساس استدلال و اقامه دلیل و برهان از کتاب و سنت، نظرات و دیدگاههای خاصی را ترجیح داده است که غیر از نظرات مطرحشده توسط رافعی، نووی و سایر فقهای مکتب شافعی است؛ ازاینرو، در این کتاب، مطالب و نظریاتی را مییابیم که در سایر آثار و مدونات فقهی، یافت نمیشود. همچنین این کتاب، حاوی اضافات مهم فقهی بر کتب و آثار فقهی مهم پیش از خود است[۲].
این کتاب، از نوع فقه تطبیقی و کاربردی است که در عصر حاضر آشکار شده است. از مهمترین کتب که در این نوع فقه نوشته شده یکی همین کتاب است و دیگری فتاوای ابن تیمیه[۳].
این کتاب، در واقع مجموعهای است از پاسخهای سبکی به آنچه غالبا در آن روزگار، اتفاق افتاده و یا در شرف وقوع بوده است که توسط شیخ احمد اذرعی، به وی ارائه شده است. سبکی در پاسخ به این مسائل، از اقوال پیشینیان بهخوبی بهره برده است[۴].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.