قرآن و تفسیر عصری

قرآن و تفسیر عصری، نوشته قرآن‌پژوه معاصر سید محمدعلى ایازى (متولد مشهد 1333ش)، تفسیر معاصرانه قرآن را با توجه به نیازها و علوم زمانه می‌کاود و معانی و ویژگی‌های آن را می‌شناساند.

قرآن و تفسیر عصری
پدیدآوران	ایازی، محمدعلی (نويسنده)
عنوان‌های دیگر	پژوهشی در نگرش عصری به قرآن، زمینه‌ها و نتایج آن
ناشر	دفتر نشر فرهنگ اسلامی
مکان نشر	ایران - تهران
سال نشر	1378ش
چاپ	2
شابک	‎964-430-354-7
موضوع	تفسیر - فن - تفاسیر
زبان	فارسی
تعداد جلد	1
کد کنگره	/الف9ق4 91 BP
نورلایب	مطالعه و دانلود pdf

ساختار و محتوا

این کتاب بدون تقسیم به بخش و فصل، از محورهای اصلی ذیل تشکیل شده است:

1. معنای تفسیر عصری.
2. برداشت‌های گوناگون از تفسیر عصری.
   1. نفی پیش‌فهم‌ها و انتظارات.
   2. مخالفت با تفسیر علمی.
   3. رعایت سطح فهم مخاطبان عصر.
   4. تفسیرهای التقاطی.
   5. موافقت با تفسیر علمی.
   6. اقناع مخاطب در تفسیر.
3. تفسیر عصرى در متون روایات. ایازی می‌نویسد: در مجموعه روایات اهل‌بیت(ع) به کلماتى برخورد مى‌کنیم که نشان مى‌دهد: مسئله عصرى بودن تفسیر، تلقى جدیدى نیست و عصریت و واقعیت پدیده ضرورى است که باید متناسب با تحولات علمى و ذهنى روز انجام گیرد. امام علی(ع) کلامى دارد درباره قرآن: «هذَا القُرآن إِنَّما هُوَ خَطٌ مَستُورٌ بَينَ الَّدفَتَين، لا ينْطِقُ بِلِسانٍ وَ لا بُدّ لَه مِنْ تَرْجُمانٍ وَ إِنَّما ينْطِقُ عَنْهُ الرِّجال»؛ این کلامى است که در میان جلد پنهان است، با زبان سخن نمى‌گوید، بلکه نیازمند ترجمان و تفسیر است و انسان‌هایى خاص مى‌توانند از آن سخن بگویند؛ بنابراین اگر قرآن چنین است، نیازمند ترجمان و تفسیر است.
4. تفسیر عصرى از زبان قرآن‌پژوهان.
5. ضرورت گرایش به تفسیر عصرى و ابعاد آن.
6. پایه‌های دگرگونی در فهم.
7. تحولات مهمّ فکری در سیر تطور تفسیر.
8. عوامل گرایش به تفسیر عصری.
9. مخالفت با تفسیر عصری و پاسخ آن.
10. یادآوری‌ها در تفسیر عصری.
11. ویژگی‌های تفسیر عصری.
    1. انتقال و توضیح شرایط عصر نزول.
    2. پاسخ به نیازها.
    3. نقد اندیشه دینی.
    4. طراوت در عرضه.
    5. پاسخ به شبهات.
    6. تأکید بر بعد تربیتی و هدایتی.
    7. روش تطبیق و مقایسه.
    8. تفسیر علمی.

نتیجه

سرانجام نویسنده بر این نکته تأکید دارد که همه منظور از تفسیر عصرى، تفسیر علمى نیست، بلکه یکى از ابعاد تفسیر عصرى، تفسیر علمى است و تفسیر علمى در این موضع تطبیق نظریات بر قرآن یا معتقد شدن به جامعیت علوم اولین و آخرین نیست؛ زیرا شأن قرآن بیش از هر چیز هدایت و رهبرى معنوى است.

منابع مقاله

مقدمه و متن کتاب.