شیعه در حجاز
شيعه در حجاز، ترجمه بخشى از كتاب تاريخ الشيعة، تأليف محمدحسين مظفر است كه توسط سيد محمدباقر حجتى انجام شده است.
| شیعه در حجاز | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | مظفر، محمد حسین (نویسنده) حجتی، سید محمدباقر (مترجم) |
| عنوان‌های دیگر | تاریخ الشیعه. فارسی. برگزیده |
| ناشر | مشعر |
| مکان نشر | تهران - ایران |
| سال نشر | 1387 ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-964-540-088-8 |
| موضوع | شیعه - تاریخ |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BP 239 /م6 ت20423 1386الف |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
كتاب در سه بخش دعوت به دوستى با على(ع)، شيعه در حجاز معاصر و متوليان سرزمين حجاز تشكيل شده است.
حجاز نخستين خاک و سرزمين بود كه درخت تشيع در آن غرس شد و اين خاک و سرزمين چنين درختى را در خود پذيرفت و اين درخت به رشد و رويش روى نهاد و به بر و ميوه بارور گرديد.
حجاز همان جايى بود كه مردم آن، اميرالمؤمنين على(ع) را واداشتند تا بيعت آنها را پذيرا گردد.
حجاز مركز فرود وحى در جهت ارائه و بيان فضيلت اهل‌بيت(ع) و كانونى بود كه رسول خدا(ص)، فضائل وصى و خاندان خود را بر روى منبر اعلام و تبليغ مى‌فرمود. حجاز موطن همه امامانى بود كه از اولاد اميرالمؤمنين على(ع) بودند و اين امامان تا امام هادى(ع) همگى در آن به سر مى‌بردند و در تمام بلاد اسلام شیعیان به‌سوى اين ائمه به قصد حجاز بار سفر مى‌بستند[۱]
مؤلف در بخش دوم از اين كتاب به حكومت عثمانى و برخورد آنان با شیعیان مكه پرداخته است. سپس به حكومت ملك حسين بن على و مراحم و الطاف او نسبت به شیعیان اشاره مى‌كند و در پايان بر حكومت ابن سعود تمركز كرده و از استيلاى آنان بر حجاز مطالبى را بيان مى‌كند[۲]
در بخش بعدى با عنوان «متوليان سرزمين حجاز» به خاندان آل سعود و وهابيت سرى زده و از کیفیت استيلاى آنان بر سرزمين حجاز و برخورد آنان با شیعیان و مسلمانان سخن مى‌گويد؛ از جمله مى‌گويد:
«سعودى‌ها اموال بسيارى از شیعیان و مسلمانان را از دست آنها ربودند و بر جان‌ها و اعتقاداتشان تسلط يافتند، آنها را مجبور ساختند مطابق شعائر آنها تظاهر نمايند، در نماز جمعه و جماعت آنها، حضور به هم رسانند و هيچ‌گونه آزادى براى مذهب باقى نگذاشتند و به آنها اجازه ندادند كه مرقد نبىّ اكرم(ص) و ائمه اهل‌بيت(ع) را زيارت كنند و كارهايى - جز اين - كه سعودى‌ها درباره مردم حجاز روا داشتند... سعودى‌هاى وهّابى، حجاج را مجبور ساختند كه خود را با شعائرشان هماهنگ سازند، به دنبال امام جماعت آنها نماز را برگزار نمايند، از بوسيدن مقام ابراهيم(ع) و لمس و دست كشيدن هر مرقد و محلّ مقدسى - جز حجرالأسود - ممانعت به عمل مى‌آورند و اگر زائران مرقد رسول اكرم(ص) و مراقد ائمه طاهرين(ع)، به آنها نزدیک شوند و يا بر آنها بوسه زنند، آنان را با ضرب كتك و اجبار از اين مراقد مى‌رانند»[۳]
نویسنده در ادامه، پيشينه‌اى از خاندان سعود و وهابيت و کیفیت استيلاى آنها بر حجاز را بيان مى‌كند.
پانويس
منابع مقاله
متن كتاب.