جمعیت نسوان وطن‌خواه ایران (سال‌های 1314-1301ش)
جمعیت نسوان وطن‌خواه ایران (سال‌های 1314-1301ش) تألیف محمدحسین خسرو پناه؛ در سال‌های 1314-1285ش، جنبش زنان ایرانی جنبشی تجدد طلبانه و عمدتا غیر سیاسی بود. این جنبش که مستقل و جدا از حکومت بود، به کندی شکل گرفت و با تأسیس تشکل‌ها و انتشار روزنامه‌ها و مجله‌ها اهداف و مطالبات خود را مطرح می‌کردند. «جمعیت نسوان وطن خواه ایران» یکی از پایدارترین تشکل‌های زنان ایرانی است. مجموعه‌ی حاضر به چگونگی شکل‌گیری، فعالیت‌ها، مشکلات و موانعی که در برابر این جنبش قرار داشته و نیز نحوه‌ی انحلال آن‌ها می‌پردازد. همچنین برگزیده‌ای از مقالات و مطالبی را که می‌تواند به شناخت بیشتر فعالیت این جمعیت و جنبش آنان در آن مقطع کمک کند، ارائه می‌نماید.
| جمعیت نسوان وطن‌خواه ایران (سال‌های 1314-1301ش) | |
|---|---|
J1.jpg) | |
| پدیدآوران | خسرو پناه، محمدحسین (نویسنده) |
| ناشر | نشر خجسته |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | ۱۳۹۷ش |
| شابک | 978-964-2975-47-1 |
| موضوع | ایران - فعالیتهای سیاسی - تاریخ - قرن ۱۳ ق - ۱۴ زنان,نشریا‌ت ادواری - تاریخ زنان - ایران,تاریخ - مقا‌له‌ها و خطا‌به‌ها زنان - ایران,انجمن ها زنان - ایران |
| کد کنگره | HQ۱۲۳۶/۵/الف۹خ۵ |
ساختار کتاب
در سال 1285 ش، انقلاب مشروطیت ایران سلطنت مشروطه پارلمانی را جایگیزن نظام دیرپای استبداد مطلقه کرد. این تحول تنها به عرصه‌ی سیاسی محدود نماند و با افتتاح مجلس شورای ملی، انتشار روزنامه‌های آزاد، متشکل شدن مردم در انجمن‌ها و بعدا در احزاب سیاسی، تدوین قانون اساسی و متمم آن و... به تدریج ابعاد فرهنگی و اجتماعی هم پیدا کرد. هر یک از اقشار و طبقات جامه با استفاده از امکانابات و فرصت‌های ناشی از انقلاب، نظرات و مطالبات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی خود را مطرح کردند و برای دستیابی به آن کوشیدند. از سال 1285 ش به بعد، زنان تجدد طلب و تحول خواه ایران هم، به رغم شمار اندک شان، در صدد بر آمدند تحولی در شرایط زندگی زنان پدید آورند. به این منظور، آن‌ها برای دستیابی به حقوق فردی و اجتماعی و نوسازی شرایط زندگی زن ایرانی، تشکل‌های عمدتا فرهنگی و اجتماعی تشکیل دادند، مدارس دخترانه را با اتکا به سرمایه و امکانات خویش تأسیس کردند، فرهنگ مرد سالار را به چالش کشیدند، طرح ها و برنامه‌های اصلاح سیاسی و اجتماعی ارائه کردند، به پاسداری از انقلاب مشروطه و دستاوردهای آن برخاستند. مناسبات سنتی حاکم بر خانواده را نقادی و روزنامه‌ها و مجله‌های خود را منتشر کردند، شیوه‌های نوین خانه داری و بچه داری را آموزش دادند، با همتایان آسیایی و اروپایی خود مرتبط شدند و...؛ به عبارت دیگر، زنان عصر مشروطه بنیان‌های نهضت اجتماعی زن ایرانی برای احقاق حقوق فردی و اجتماعی‌اش را در قرن بیستم پی افکند و با فعالیتهای پیگیر خود توانستند بر پاره‌ای از موانع غلبه کنند و به برخی از مطالبات اولیه‌ی فردی و اجتماعی زن ایرانی دست یابند. این جنبش غیر سیاسی بود که ابتدا به کندی شکل گرفت. فعالان آن با ایجاد تشکل‌ها و انتشار روزنامه‌ها و مجله‌ها نه تنها هدف ها و مطالبات خود را مطرح کردند بلکه توانستند توجه عده‌ای از دختران جوانی را که در مدرسه‌های دخترانه تحصیل می‌کردند به خود جلب کنند و نسل دیگری از فعالان حقوق زنان را پرورش دهند. این جنبش در سال‌های پایانی سلطنت قاجار تشکیل شد و سنت‌های مبارزاتی جنبش زن ایرانی را که با انقلاب مشروطه آغاز شده بود در سال‌های 1301 تا 1314 ش ادامه داد. مجموعه‌ی حاضر در دو بخش به بحث و بررسی پیرامون این جمعیت می‌پردازد.[۱]
پانويس