جریان‌شناسی انتقادی عرفان‌های نوظهور
جریان‌شناسی انتقادی عرفان‌های نوظهور، نوشته حمیدرضا مظاهری سیف(1357ش) است. در این کتاب نظام فكری و پیام عمده جریان‌های عرفانی آمده و ارزیابی شده است.
| جریان‌شناسی انتقادی عرفان‌های نوظهور | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | مظاهری سیف، حمید رضا (نويسنده) |
| ناشر | دفتر تبليغات اسلامی حوزه علمیه قم. معاونت پژوهشی. پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی |
| مکان نشر | ایران - قم |
| سال نشر | 1387ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | - |
| موضوع | زندگی معنوی - عرفان - مطالعات تطبیقی - عرفان - نقد و تفسیر |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /م6ج4 625 BL |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
مؤلف در جستجوی پاسخ به پرسش‌هایی است: اینکه، مبنای اندیشه و پیام اصلی افرادی مانند کوئیلو، اشو، دالای لاما، ماهاریشی و دیگران چیست؟ آیا نفس عرفان و این‌گونه عرفان‌ها به سرگشتگی‌های انسان امروز پاسخ می‌دهد؟ آیا نظام عرفان دینی ما کاستی‌هایی دارد و این‌گونه عرفان‌ها چیزی به عرفان اصیل دینی می‌افزاید؟[۱]
نویسنده در آغاز بخش نخست، تحلیل‌های عمومی و بنیادین را در باره عرفان‌های نوپدید انجام داده است. از‌این‌رو، وی مکتب‌های کهن عرفانی را با معیار فطرت تحلیل نموده و آن‌ها را بر اساس غایت‌های سیر و سلوک عرفانی رتبه‌بندی و ارزیابی کرده است. مظاهری، اندیشه‌های رهبران برخی از این مکتب‌های عرفانی، مانند ماهاریشی ماهش، باگوان اشو، پائولو کوئیلو و ولی هنگجی را نقد و بررسی می‌کند.[۲]سپس، تجربه عرفانی را در شش مکتب شمنیسم، تائوئیسم، بودیسم، هندوئیسم، مسیحیت و اسلام تحلیل می‌کند.[۳]
مظاهری در بخش دیگر، مبانی معنویت‌گرایی و شاخص‌های عرفان پست‌مدرن و سکولار را تحلیل کرده است[۴]او معنویت را در آثار اشو، کوئیلو، فاون دافا (معنویت بدن‌گرا) و عرفان سرخپوستی بررسی کرده[۵]و به موضوع اسرار مرگ، وحدت با روح طبیعت و شاخص‌های عرفانی در تجربه شمنیستی پرداخته است.[۶]
این کتاب خلأهای معرفتی-تحلیلی در جغرافیای علمی-فرهنگی و كاستی‌هایی در نقد هر كدام از عرفان‌های دروغین یا شبه‌عرفان‌ها دارد. با این حال، محور انتقادی آن از نظر كمّی و كیفی، بیشتر و بهتر از برخی كتاب‌ها در این زمینه‌ها است. این اثر با اشراف گروه اخلاق و تربيت و با پرسش‌های توصیفی- تحلیلی و پاسخ به آن‌ها به رشته تحرير درآمده است و پژوهش، پردازش و گزارش شده است و از این نظر امتیاز خاصی دارد.[۷]
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه مؤلف
- سخنی با خواننده
- رودگر، محمدجواد، «سير و سلوک در قرآن»، مركز پژوهش‌های اسلامي صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، قم، دفتر عقل، 1388.