ایران کهن و ایران نو: سفرنامه ایران
ایران کهن و ایران نو: سفرنامه ایران تألیف آرتور کریسین‌سن، ترجمه سعید سهیلی، با ویراستاری مژده ستوده، کریستین‌سن وضعیت سیاسی ایران در دوران پهلوی اول را خود تجربه کرده است؛ به همین دلیل مشاهدات او از رویدادهای دوران یادشده و نقطه‌نظرهای او در تحلیل انتقادی‌اش دربارۀ برخی از شخصیت‌ها و درمجموع شرایط سیاسی ـ اجتماعی دوران پهلوی قابل توجه است.
| ایران کهن و ایران نو | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | کریسین‌سن، آرتور (نویسنده)
ستوده، مژده (ویراستار) سهیلی، سعید (مترجم) |
| ناشر | پرسش |
| مکان نشر | آبادان |
| سال نشر | 1402 |
| شابک | 8ـ177ـ265ـ600ـ97 |
| کد کنگره | |
گزارش کتاب
آرتور کریسین‌سن (1875 ـ 1945 م) شرق‌شناس دانمارکی در ارتباط با مطالعات شرق‌شناسی خود چند مرتبه به ایران سفر کرد. این کتاب حاصل دومین سفر او به ایران است که در سال 1929 میلادی و در دوران سلطنت رضاشاه پهلوی انجام گرفت. او در این کتاب گزارشی از وضعیت طبیعی و جغرافیایی ایران تهیه کرده است و شرایط سیاسی ـ اجتماعی دوران‌های مختلف تاریخ ایران را مورد مطالعۀ انتقادی قرار داده است.
سفر نخست او در سال 1914 میلادی هم‌زمان با آغاز جنگ جهانی اول و در دوران پادشاهی احمدشاه قاجار آخرین پادشاه این دودمان بود. او در بازگشت از سفرش این مقالات را نوشت: مجموعه گویش‌های سمنانی، داستان‌های فارسی به زبان عامیانه، مقاله‌ای با عنوان ایران و اروپا، روان‌شناسی اجتماعی در ایران، جشن‌های آتش در ایران، مرغزار مرو و خرابه‌های آن. آخرین سفر او در سال 1934 برای شرکت در کنگرۀ جهانی بزرگداشت فردوسی و به دعوت رسمی دولت ایران انجام گرفت.
کریستین‌سن وضعیت سیاسی ایران در دوران پهلوی اول را خود تجربه کرده است؛ به همین دلیل مشاهدات او از رویدادهای دوران یادشده و نقطه‌نظرهای او در تحلیل انتقادی‌اش دربارۀ برخی از شخصیت‌ها و درمجموع شرایط سیاسی ـ اجتماعی دوران پهلوی قابل توجه است.
کتابی که آرتور کریسین‌سن «ایران کهن و ایران نو» نامیده است، به دو بخش ایران باستان و ایران معاصر تقسیم می‌شود که بخش عمده و قابل اهمیت آن مطالبی است که دربارۀ دوران قاجاریه، وقوع انقلاب مشروطیت، روابط ایران با دول اروپایی و اعزام مستشاران نظامی و اقتصادی به ایران نوشته است.
هرچند دربارۀ تاریخ قاجاریه و انقلاب مشروطه پژوهش‌های گسترده‌ای تا کنون از سوی پژوهشگران ایران و اروپایی به عمل آمده، مطالعات کریستین‌سن ویژگی‌های خاص خود و نیز دقت و صحت علمی او را به همراه دارد. نویسنده خود بر این باور است که برای درک روحیات ملی و فرهنگی مردم ایران باید از نزدیک با این مردم و به زبان خودشان سخن گفت و این کاری است که طی مسافرت‌های مکرر خود به ایران انجام داده است. این‌گونه مسافرت‌ها که معمولاً در ادامۀ سنت‌های گذشتۀ پژوهشگران دانمارکی برای شناخت مشرق‌زمین است، نتایج پژوهشی گسترده‌ای داشته است.
بخش ایران نو در این کتاب، فصلی است که در آن از امکاناتی که برای نسل جوانی ایرانی و آیندۀ آنان به وجود آمده، سخن می‌گوید؛ اما در بخش ایران کهن به‌ویژه دوران سلسلۀ قاجاریه که در سال 1925 منقرض شدند، البته چنین تصور خوش‌بینانه‌ای وجود ندارد.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات