اوحدی، رکنالدین
رکنالدین اوحدی اصفهانی مراغهای (وفات ۷۳۸ق) عارف و شاعر پارسیسرای قرن هشتم هجری، معروف به اوحدی مراغی. وی شاگرد اوحدالدین کرمانی بود و تخلص شعری خود (اوحدی) را به نشانه ارادت به او برگزید. دیوان اشعار او حدود پنج هزار بیت دارد و به غزلهای روان و شورانگیزش شهرت یافته است. مثنوی «دهنامه» و مثنوی منسوب «جام جم» از دیگر آثار اوست.
| اوحدی، رکنالدین | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | رکنالدین (یا اوحدالدین) پسر میرحسین اوحدی مراغی اصفهانی |
| نامهای دیگر | اوحدی مراغی |
| لقب | اوحدالدین |
| تخلص | اوحدی |
| نام پدر | میرحسین |
| محل تولد | مراغه، ایران |
| محل زندگی | مراغه، اصفهان، آذربایجان |
| رحلت | نیمه شعبان ۷۳۸ هجری قمری |
| دین | اسلام |
| پیشه | عارف، شاعر |
| اطلاعات علمی | |
| علایق پژوهشی | شعر، عرفان |
| اساتید | اوحدالدین کرمانی |
| معاصرین | خواجه وجیهالدین یوسف، غیاثالدین محمد (پسر رشیدالدین فضلالله) |
| برخی آثار | |
هویت، القاب و تاریخ حیات
نام کامل وی رکنالدین یا اوحدالدین پسر میرحسین اوحدی مراغی اصفهانی است. تخلص شعری او اوحدی بوده است که این تخلص را به مناسبت ارادت و شاگردی اوحدالدین کرمانی برگزیده است.
ولادت
اطلاعات دقیقی از تاریخ تولد اوحدالدین مراغهای در دست نیست. او اهل مراغه بود.
تحصیلات
اوحدالدین مراغهای در علوم ظاهری و باطنی (عارفانه) به کمال رسیده بود. وی شاگرد عارف نامی، اوحدالدین کرمانی، بود و از محضر او بهره برد.
فعالیتها
وی اگرچه اهل مراغه بود، اما مدتی در اصفهان اقامت داشت و در اواخر عمر دوباره به آذربایجان بازگشت. در اصفهان مورد توجه قرار گرفت. او ابتدا با خواجه وجیهالدین یوسف (از فرزندان خواجه نصیرالدین طوسی) مرتبط بود و سپس بیشتر در خدمت غیاثالدین محمد، پسر رشیدالدین فضلالله وزیر، قرار داشت. شهرت اصلی او به دلیل شاعری و سرودن غزلهای روان و عارفانه است.
وفات
وی در سال ۷۳۸ هجری قمری وفات یافته است. در منابع آمده است که او در نیمه شعبان سال ۷۳۸ هجری در مراغه زندگی را بدرود گفته است.
آثار
- دیوان اشعار: شامل حدود پنج هزار بیت که غزلهای آن مشهور است.
- مثنوی دهنامه: تألیف آن حدود سال ۷۰۵ هجری قمری به پایان رسیده است.
- مثنوی جام جم: این مثنوی به نام خواجه غیاثالدین محمد کرده شده و منسوب به اوحدی است.
پانويس
منابع مقاله
حقیقت، عبدالرفیع، شاعران بزرگ ایران، از رودکی تا بهار، تهران، کومش، چاپ اول، 1381ش.