بحرانی، سید هاشم بن سلیمان

بحرانی، هاشم بن سلیمان

نام	بحرانی، هاشم بن سلیمان
نام های دیگر	حسینی بحرانی، هاشم بن سلیمان سید هاشم بحرانی علامه البحرین ح‍س‍ی‍ن‍ی‌ ت‍وب‍ل‍ی‌ ب‍ح‍ران‍ی‌، ه‍اش‍م‌
نام پدر
متولد
محل تولد
رحلت	1107 هـ.ق
اساتید
برخی آثار	الانصاف فی النص علی الائمه الاثنی عشر آل محمد صلی الله علیه و سلم الاشراف / نوع اثر: کتاب / نقش: نويسنده ‏البرهان فی تفسیر القرآن / نوع اثر: کتاب / نقش: نويسنده ‏اللوامع النورانیه فی اسماء علی و اهل بیته القرآنیه / نوع اثر: کتاب / نقش: نويسنده
کد مولف	AUTHORCODE835AUTHORCODE

ولادت

علامه سيد هاشم بحرانى فرزند سيد سليمان حسينى بحرانى و معروف به «علامه بحرانى» در نيمه اول قرن يازدهم در روستاى كتكتان از توابع شهر توبلى كه پايتخت علمى و سياسى بحرين در آن عصر بود به دنيا آمد. گر چه تاريخ تولد وى به طور دقيق به دست نيامده است اما بر اساس برخى از دلايل، تاريخ تولدش را بين سالهاى 1030 تا 1040ق ياد كرده‌اند.

اين كشور از اولين دوران طلوع خورشيد اسلام هماره از پايگاه‌هاى مستحكم مسلمانان به‌ويژه شيعيان جهان بوده و در طول تاريخ، فرزانگان، دانشمندان و فقهاى بسيارى از آن ديار برخاسته، خدمات بى‌شمارى نسبت به اسلام انجام داده‌اند.

پس از عراق و ايران، سومين و عظيم‌ترين حوزه علميه شيعه در جهان اسلام، بحرين بوده است . «توبلى» شهر مركزى و حاكم‌نشين آن روز بحرين به سبب مركزيت سياسى و موقعيت علمى خود، شهرتى بسزا يافته بود. در آن ايام شيخ محمد بن ماجد بن مسعود بحرانى، مرجعيت و رهبرى علمى و معنوى آن نواحى را به عهده داشت.

موقعيت ممتاز فرهنگى، سياسى و جغرافيايى بحرين، متجاوزان و قدرتمندان زورگو را بر آن داشت تا هر بار با تهاجم به اين خطه پرحاصل، خسارات جانى و مالى بى‌شمارى به اهالى اين منطقه وارد سازند. اين تهاجمات، عرصه را بر علما و دانشمندان تنگ كرد به‌طورى‌كه موجب مهاجرت آنان به كشورهاى همجوار به‌ويژه ايران و عراق گرديد. فرزندان محدث بحرانى از كسانى بودند كه در غائله سوم بحرين به ايران هجرت كرده، به اصفهان رفتند.

کسب علم و دانش

سيد بحرانى پس از چندى تحصيل در زادگاهش راهى نجف اشرف شد و از استادان آن حوزه استفاده فراوان برد و سالها بعد با رسيدن به مقام علمى و معنوى اجتهاد، بزرگ مرجع آن حوزه گشت. گرچه سال ورودش به نجف، به صورت دقيق مشخص نيست اما به يقين در سال 1063ق نزد استاد بزرگ نجف، فخرالدين طريحى به دانش‌اندوزى مشغول بوده است. او پس از چندى به زادگاهش بحرين بازگشت و بعد از رحلت شيخ محمد بن ماجد بحرانى عهده‌دار منصب مرجعيت و رهبرى دينى و علمى مردم گرديد.

علامه بحرانى كه فقيهى گرانمايه و صاحب تاليفات بسيار ارزشمندى در فقه، اصول، رجال و مانند آن بود زمانى از ادامه تحقيق و تاليف در فقه منصرف شد و به يكباره توجه ويژه‌اى نسبت به تدوين آثار اهل بيت(ع) پيدا كرد و با تمام توان و سرعت و دقت فراوان، به اين امر مهم پرداخت.

اساتيد

سيد بحرانى در دوران تحصيلات خويش از محضر استادان گرانقدرى بهره‌مند گشت كه از آن جمله‌اند:

شيخ فخرالدين طريحى نجفى (متوفى 1087ق)
سيد عبدالعظيم بن عباس استر آبادى

شاگردان

شاگردان و راويان بسيارى از سيد هاشم بحرانى اجازه نقل حديث دريافت كردند كه به برخى از آنان اشاره مى شود:

شيخ محمد بن حسن حر عاملى، مؤلف كتاب «وسائل الشيعة»
شيخ محمود بن عبدالسلام المعنى
شيخ عبدالله بن على بن احمد بحرانى (متوفى 1148ق)
سيد محمد بن على سيف الدين عطار بغدادى
شيخ على مقايى بحرانى
شيخ حسن بحرانى

روش علمى و تحقيقى

علامه بحرانى در تدوين كتابهاى روايى و حديث، از روشهاى برجسته و علمى خاصى استفاده مى كرد كه اشاره‌اى اجمالى به آنها ضرورى مى نمايد:

استفاده از روايات اهل سنت براى اثبات امامت على(ع) و ديگر امامان معصوم(ع) به گونه‌اى كه او حديث منزلت را از طريق يكصد سند از دانشمندان اهل سنت با ذكر نام كتاب و مدرك آنها نقل كرده است.
استفاده از نسخه‌هاى متعدد و عبارات متفاوت يك حديث براى صحيح‌تر مشخص شدن و گويايى حديث.
تحقيق و تصحيح سند احاديث براى پيدا كردن روايات صحيح: او در اين زمينه كتاب تهذيب شيخ طوسى را بررسى و تحقيق كرد و اغلاط بسيارى را كه در رجال و سند اخبار بود مشخص ساخت و اثر خويش را «تنبيهات الاريب فى رجال التهذيب» ناميد.
دسته‌بندى و تبويب احاديث از ديگر كارهاى مهم و لازمى بود كه در سيره نيكوى سيد قرار داشت. او دراين‌باره كتاب «ترتيب التهذيب» را كه مربوط به تهذيب شيخ طوسى بود به رشته تحرير درآورد و آن را به بهترين روش تدوين و دسته‌بندى كرد.

كوششهاى جانفرساى اين محقق توانمند، عالمان و سيره‌نويسان بلندپايه را بر آن داشت تا همگان اعتراف كنند كه در تاريخ تشيع كسى جز علامه مجلسى مانند او ديده نشده است و بلكه در برخى موارد از جمله تحقيق در سند تصحيح آن، امتيازاتى دارد كه در نوع خود بى‌نظير بوده و ايشان دراين‌باره از مصادرى حديث نقل كرده كه علامه مجلسى به آنها دست نيافته است.