زبان مردم طهران
زبان مردم طهران تألیف منوچهر ستوده (1292-1395ش)، پژوهشگر و جغرافیدان ایرانی؛ با همکاری شیرین دواتی کاظم نیا؛ به سعی اسدالله کفافی. این کتاب به معرفی کلمات، اصطلاحات و شیوه گویش مردم تهران پرداخته است.
| زبان مردم طهران | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ستوده، منوچهر (گردآورنده) دواتی کاظم نیا، شیرین (همکار) کفافی، اسدالله (به سعی) |
| ناشر | کتاب رهنما |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1393 |
| چاپ | اول |
| شابک | 978-600-91185-5-7 |
| موضوع | فارسی - اصطلاحات و تعبیرها -- ایران - تهران -- گویش تهران |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | PIR ۳۰۲۴/ت۸۳س۲ ۱۳۹۳ |
ساختار
کتاب حاضر در یک جلد و 594 صفحه تنظیم شده و مطالب آن به شیوه الفبایی مرتب شده است.
گزارش کتاب
این کتاب به بررسی جامع گویش تهران قدیم میپردازد و محدوده جغرافیایی این گویش را از شرق به رشتهکوههای سهپایه، از شمال به رشتهکوه توچال، از غرب تا درۀ وردیج و واریش و ورکهوا و از جنوب به شهرآباد و ری مشخص میکند. نویسنده نشان میدهد که زبان مردم تهران، دولاب و دهکدههای دامنه جنوبی توچال (شمیران) یکسان بوده است.
در بخش تاریخی کتاب اشاره شده که تهران از زمان صفویه مورد توجه قرار گرفته و قدیمترین محلات شهر در نواحی مجاور بقعه سید اسماعیل تا حوالی بازار آهنگرها در قسمت جنوب شرقی شهر قدیم و محله چالهمیدان قرار داشته است.
شیوه نگارش کتاب بر اساس ترتیب الفبایی کلمات است که در آن ابتدا کلمه یا واژه مورد نظر از زبان مردم تهران آورده شده و سپس معنای آن بیان گردیده است. برای مثال: «آدم زنده شیکم داره» به معنای «زنده نیازمند خورد و خوراک است» یا «با منقل آتیش بیا بیرون با بادبزن برو تو» که اشاره به این دارد که در بهار آدمی کمتر سرماخوردگی پیدا میکند ولی رو به پاییز بیشتر سرما میخورد.
در مقدمه کتاب نیز تحقیقی در بخشی از محله «عودلاجان» گنجانده شده که بر ارزش تاریخی و فرهنگی این اثر میافزاید. این کتاب منبع ارزشمندی برای پژوهشگران زبان فارسی، گویش شناسی و فرهنگ عامه به شمار میرود.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات