علي و السنة
علي و السنة، اثر سید هاشم بحرانی (متوفی 1107ق)، کتابی است در بیان فضیلت‌های حضرت علی(ع) در روایات اهل سنت که با تحقیق نجمالدین عسکری، منتشر شده است.
| علي و السنة | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | بحرانی، هاشم بن سلیمان (نويسنده) ش‍ری‍ف عسکری، نجمالدین ج‍ع‍ف‍ر (محقق) |
| سال نشر | 13سده |
| چاپ | 1 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ب3ع8 37/35 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
کتاب با مقدمه کوتاهی از محقق آغاز شده که در آن، به شرح حال نویسنده، پرداخته شده است[۱].
مؤلف در این کتاب، با استفاده از روایات اهل سنت، به بیان پاره‌ای از فضایل امیرالمؤمنین(ع) پرداخته و در برخی موارد، پیرامون این روایات، توضیحات مختصری را ارائه نموده است؛ به‌عنوان مثال، در نخستین روایت، از اخطب خطبای خوارزم در کتاب «المناقب»، از ابن عباس نقل شده است که پیامبر(ص) فرمودند: «لَوْ أَنَّ الرِّيٰاضَ أَقْلامٌ وَ الْبَحْر مِدادٌ وَ الْجنّ حسّابٌ وَ الإِنس كُتّابٌ، مٰا أَحْصوا فَضائِلَ عَلِيِّ بْنِ أَبي‌طالِبٍ(ع)» (اگر تمامی باغ‌ها قلم و دریاها مرکب و همه اجنه حسابگر و همه انسان‌ها نویسنده باشند، قادر به شمارش فضائل علی بن ابی‌طالب(ع) نخواهند بود». نویسنده در توضیح این روایت، چنین گفته است که مقصود از باغ‌ها تمام درختان و گیاهان است و مقصود از دریا، دریایی است که اطراف زمین را فراگرفته است[۲].
در روایت دیگری که از همان کتاب نقل شده، چنین آمده است: امیرالمؤمنین(ع) از پیامبر(ص) نقل فرمودند که: «إنَّ اللّٰه تَعالیٰ جعَلَ لأَخي عَلِي فَضائِلَ لا تُحْصیٰ كثرةً فمَنْ ذَكرَ فضيلةً مِنْ فَضٰائِلِهِ مقِرّاً بهٰا، غَفَراللّٰه لَهُ مٰا تقَدَّمَ منْ ذَنْبِهِ وَ مٰا تَأَخَّرَ وَ مَنْ كتَبَ فَضيلةً مِنْ فَضائِلِهِ، لَمْ تَزَلِ المَلاٰئكةُ تَستَغفِر لَهُ مٰا بقِي لِتِلك الكتٰابَةِ رَسمٌ وَ مَنْ اِسْتَمَعَ إِلی فضيلَة منْ فضائِلِهِ، غفَرَ اللّٰه لَه الذُنُوبَ الّتي اكتَسَبَها باِلاِستِماعِ...» (خداوند برای برادرم علی، فضائل بی‌شماری قرار داده است که اگر کسی از روی اعتقاد، یکی از آن فضائل را بیان نماید، خداوند گناهان گذشته و آینده او را می‌بخشد. اگر کسی یکی از فضائل آن حضرت را بنویسد، تا هنگامی که آن نوشته باقی است، ملائکه برای او استغفار می‌کنند و اگر کسی یکی از فضائل آن حضرت را استماع نماید، خداوند همه گناهانی را که از راه گوش انجام داده است، می‌بخشد...). نویسنده در توضیح این روایت چنین گفته است: گویا مقصود از «فمَنْ ذَكرَ فضيلةً...»، این است: کسی که با زبان فضیلتی را ذکر کند، درحالی‌که به حقیقت آن اعتقاد دارد[۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.