مجالسِ کلیمی
مجالس کلیمی، مجموعهای از گفتارهای فارسی صوفی قرن دوازدهم هجری قمری، شاه کلیمالله جهانآبادی (درگذشته 1142ق) است که در سال 1131ق، ایراد کرده و شاعر و صوفی چشتی، خواجه محمد کامگارخان حسینی در آنجا حضور یافته و آن مباحث را به رشته تحریر درآورده است. این کتاب را مصحح و عرفانپژوه پاکستانی عبدالعزیز ساحر (متولد 1966م) تصحیح کرده و مقدمه و حواشی مفیدی به زبان اردو بر آن افزوده است.
| مجالسِ کلیمی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | [[حسینی،
محمد کامگار خان]] (نويسنده) ساحر، عبدالعزیز (گردآورنده) |
| سال نشر | 1395ش - 1437ق - 2016م |
| چاپ | 1 |
| موضوع | عرفان - متون قدیمی تا قرن 14 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 3م5ح 286 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
انتقاد
- شاه کلیمالله جهانآبادی، چندان که باید و شاید، متعهد به صحت و دقت مطالبی که گزارش میکند، نیست و بهعنوان مثال داستان ساختگی ازدواج حضرت داوود(ع) با همسر اوریا را نقل میکند و آن را بدون هیچ اشکالی رها میسازد[۱] و خواجه محمد کامگارخان حسینی نیز عاشقانه سخن مرادش را نقل کرده و عیبی در آن ندیده است.
ساختار و محتوا
- این اثر، کمبرگ است و متأسفانه چندان پُربار هم نیست و از بخشهای ذیل تشکیل شده است:
مجلس اول (دیدار با شاه کلیمالله جهانآبادی و احوالپرسی)؛ مجلس دوم (آب زمزم و دعای مستجاب)؛ مجلس سوم (تغییر و حالت فنا و بقا)؛ مجلس چهارم (اسمای الهی و اسمای کونی)؛ مجلس پنجم (نماز جمعه در مسجد جامع دهلی)؛ مجلس ششم (بیماری نقرس و درمان با جلاب و آب گرم و سرکه انگور، نظر بر قدرت قادر قدیر و تصور فاعل حقیقی در جمیع امور)؛ مجلس هفتم («ترک نماز واجب» و انحراف، «ادای نماز» و «بازداشتن از فحشا و منکر»، آثار وجودی انسان از تألیف کتاب، تربیت شاگرد و سرودن شعر و بیتالغزل)؛ مجلس هشتم (چاپلوسی و گزارش مراد و مریدی)؛ مجلس نهم (غزوه بدر و امداد الهی به رسول اکرم(ص))؛ مجلس دهم (معجزات انبیای الهی و مرتبه شهادت و شهید بودن کسی که غرق شود یا گرفتار حریق گردد یا...)؛ مجلس یازدهم (عزت و فضیلت سخاوت و ذلت و مذمت بخل)؛ مجلس دوازدهم (فضیلت و اجر صبر بر مصائب و بلایا و داستان حضرت داوود(ع))؛ مجلس سیزدهم (ادب و احترام به بزرگزادگان)؛ مجلس چهاردهم (ذلت دنیاطلبی و عزّت خداخواهی).
نمونه مباحث
- مجلس اول، روز یکشنبه تاریخ بیستوهفتم ربیعالاول [1131] هجری سعادتِ قدمبوسی حاصل شد. شفقت و عنایت بلانهایت به حال عاجز فرمودند و خبر خیریت حضرت صاحب قبله غریبنواز حضرت نظام [الملت] و الدین استفسار فرمودند...[۲].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.