زکاری، احمد بن محمد
احمد بن خیاط زکاری (1252-1343ق)، فقیه و محدث و صوفی سنی اهل فاس مراکش که آثار فراوانی را به رشته تحریر درآورده است.
| احمد بن محمد الزکاری، ابو العباس | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد بن خیاط زکاری |
| نام پدر | خیاط |
| ولادت | شانزدهم شعبان سال 1252ق |
| محل زندگی | فاس مراکش |
| پیشه | فقیه و محدث و صوفی سنی |
| اطلاعات علمی | |
| اساتید | |
| برخی آثار | مجموع رسائل |
تولد
وی در شانزدهم شعبان سال 1252ق، متولد شد.
توصیف علما از او
عبدالسلام بن عبدالقادر بن سوده در کتابش «سل النصال للنضال بالأشياخ و أهل الكمال فهرس الشيوخ» می‌نویسد: «احمد بن محمد بن عمر بن عبدالهادی بن عربی بن خیاط زکاری حسنی و خاندانش از شریفانی هستند که شرافت ایشان نزد اهل فاس متواتر است و به دیده تعظیم و اجلال به ایشان می‌نگرند». سپس با اوصاف بلندی از وی یاد کرده و وی را محدث، اصولی و فقیه می‌داند: «المحدث المشارك، المدقق الأصولي الفقيه الدراك».
اساتید
- شیخ عبدالرحمن بن احمد شدادی حسنی (متوفی 1261ق)؛
- شیخ محمدصادق بن هاشمی حسنی (متوفی 1271ق)؛
- شیخ داودی بن عربی تلمسانی حسنی (متوفی 1271ق)؛
- شیخ عبدالحفیظ علوی امرانی (متوفی 1274ق)؛
- شیخ محمد بن عبدالرحمن فیلالی سلجلاسی (متوفی 1275ق).
مهم‌ترین استاد او در طریقت و تزهد، شیخ محمد بن احمد بن طیب بنانی مراکشی بوده است. زکاری در بازارها می‌گشت و زندگی خود را با سؤال و گدایی از مردم می‌گذراند. اساتید و اقرانش او را از این کار نهی کردند. قاضی فاس شیخ عمر بن عبدالقادر رنده او را از این کار نهی کرد، اما او از این کارش دست برنداشت و به همین دلیل زندانی شد. او مدتی در زندان بود، تا اینکه آزاد شد و به علم و دانش برگشت و تا ملاقات پروردگار بدون امکانات رفاهی و در ریاضت زندگی کرد.
تألیفات
وی تألیفات متعددی دارد که تعداد آنها را تا یک‌صد عدد ذکر کرده‌اند؛ از آن جمله است:
- حاشية ابن الخياط علی شرح الخرشي؛
- حاشية علی مصطلح الحديث؛
- الفهرسة الكبری و الصغری؛
- مجموع رسائل (مقدمه).
وفات
زکاری در روز دوازدهم رمضان 1343 وفات یافت و در زاویه رمیله که معروف به خاندان زکاریین است دفن گردید[۱].
پانویس
- ↑ ر.ک: بسام محمد بارود، ص27-30
منابع مقاله
بسام محمد بارود، مقدمه تحقیقی کتاب «مجموع رسائل»، ابوعبدالله عربی بن احمد درقاوی، با مقدمه احمد بن خیاط زکاری و تحقیق بسام محمد بارود، ابوظبی، المجمع الثقافي، 1999ق.