فرامرزی، عبدالرحمن
عبدالرحمن فرامرزی (1276-1351ش)، نویسنده، سیاستمدار، روزنامه‌نگار. روزنامه کیهان در سال 1320ش، به درخواست او تأسیس شد.
| فرامرزی، عبد الرحمن | |
|---|---|
 | |
| ولادت | 21 مرداد١٢٧٦ش |
| محل تولد | در گچویه یکی از دهستانهای بزرگ منطقهٔ فرامرزان هرمزگان |
| رحلت | ۲۰ تیر ۱۳۵۱ |
| مدفن | تهران، بهشت زهرا، قطعه ۱۴۰ |
| طول عمر | ۷۴ سال |
| همسر | کبری جواهری (افسرالملوک) |
| فرزندان | همایون، پروین، فریدون، مصطفی، پرویز |
| پیشه | روزنامه‌نگار و استاد دانشگاه، وکیل پایه یک دادگستری |
| منصب | نماینده مجلس |
تصحیح دیوان مهستی گنجوی، از جمله آثار اوست.
ولادت و تحصیل
عبدالرحمن فرامرزی فرزند شیخ عبدالواحد در ١٣١٥ق (21 مرداد١٢٧٦ش) در گچویه یکی از دهستانهای بزرگ منطقهٔ فرامرزان هرمزگان چشم به جهان گشود. او همان جا به مکتب رفت.
در کودکی همراه خانواده به بحرین مهاجرت کرد و در همان مقطع از زندگی‌اش به عربستان و قطر نیز سفر کرد و تحصیلاتش را در بحرین و عربستان ادامه داد. او سرانجام به ایران باز گشت.
از الاهرام تا کیهان
از همان آغاز جوانی مقاله‌نویسی برای نشریات را شروع کرد و نوشته‌هایش در نشریات مهر - آبان 1399 عربی معتبری همچون الاهرام مصر منتشر می‌شد. بر اثر محتوای ضد انگلیسی برخی از همین مقالات بود که او و برادرش احمد ناچار به خروج از بحرین شدند. در تهران او ضمن تدریس عربی در دارالفنون و دارالمعلمین (دانش‌سرا)، در نشریاتی چون اقدام و شفق سرخ مطلب می‌نوشت . در ١٣٠٦ش، احمد و عبدالرحمن فرامرزی مجله تقدم را پایه نهادند که ماهنامه‌ای علمی، ادبی و تاریخی بود.
با باز شدن فضای سیاسی و مطبوعاتی پس از شهریور ١٣٢٠، فرامرزی به فکر فعالیت مطبوعاتی جدی‌تری افتاد. پس از آن بود که وی امتیاز روزنامه کیهان را درخواست کرد و در اسفند ١٣٢٠ با این درخواست موافقت شد. در مجوز انتشار کیهان نام عبدالرحمن فرامرزی در مقام صاحب‌امتیاز و مدیرمسئول آن ذکر شده است. اندکی بعد فرامرزی امتیاز کیهان را به مصباح‌زاده سپرد و خود سردبیری آن را برعهده گرفت[۱].
فعالیت‌ها
عبدالرحمن فرامرزی نماینده پنج دوره مجلس شورای ملی بود، پروانه وکالت دادگستری داشت، کارهای زیادی کرد و سفرهای بسیاری رفت، اما وجه غالب و شغل اصلی او روزنامه‌نگاری بود.
درگذشت
هنگامی که او در بیستم تیر ١٣٥١ درگذشت، به تعبیر محیط طباطبایی، چراغی که بیش از پنجاه سال «روشنی‌بخش دل و اندیشه دردمندان و علاقه‌مندان» بود، خاموش گشت و صدها هزار خواننده از وجود نویسنده‌ای کم‌نظیر محروم شدند[۲].
آثار
- خاطرات استاد عبدالرحمن فرامرزی؛
- دیوان مهستی گنجوی (مصحح و مقدمه)[۳].
پانویس
منابع مقاله
- مقیمی‌زاده، محمدمهدی، «نگاهی به زندگی و کارنامه مطبوعاتی عبدالرحمن فرامرزی»، بخارا، مهر و آبان 1399، شماره 139، ص197-201.
- طاهری شهاب، دیوان مهستی گنجوی، انتشارات ابن سینا، چاپ سوم، 1347ش.