سیره امام هادی(ع) با حاکمان قصر و قاضیان عصر

سیره امام هادی(ع) با حاکمان قصر و قاضیان عصر تألیف محقق و مورخ شهیر لبنانی کامل سلیمان، ترجمه سید محمد صالحی، مصطفی مناقب، مهدی مسلم؛ کتاب حاضر به ارزیابی و تحلیل زندگی حضرت امام هادی(ع) در بعد فردی و به خصوص در بعد سیاسی حضرت نگارش شده است. زندگی پر فراز و نشیب ایشان و در دوارن امامتشان بسیار قابل توجه است.

سيره امام هادي عليه السلام با حاکمان قصر و قاضيان عصر
پدیدآوران	سليمان، کامل (نویسنده) صالحي، محمد (مترجم) مناقب، مصطفي (مترجم) مسلم، مهدي (مترجم)
ناشر	ياس بهشت
مکان نشر	ايران - تهران
سال نشر	1392ش.
چاپ	يکم
شابک	‎978-964-9916-56-9
موضوع	علي بن محمد (ع)، امام دهم، 212 - 254ق. - سرگذشت نامه
زبان	فارسی
کد کنگره	‏8041الف 8س / 49 BP

امام هادی(ع) در حالی عهده‌دار امامت شد که بیش از نه سال از عمرش نگذشته بود. در آن زمان، بین بزرگان عصر و فقهای بزرگ آن زمان مجلس فتوا برقرار می‌کرد و با علم و عمل خویش، اذهان را آگاه می‌ ساخت و بار مسئولیت را در طول 33 سال در عصر ظلم، ستم و نفاق به دوش کشید.

کتاب حاضر که دربردارنده شرح سیره امام هادی(ع) با حاکمان و قاضیان است، در دوازده فصل تدوین شده است. در این اثر، پس از اشاره به فضیلت خاندان عترت (ع)، به دلایل دستگیری امام و انتقال ایشان از مدینه به دربار سلاطین پرداخته‌شده و وقایع دوران ایشان شرح داده شده است. معجزات و نشانه‌ های امامت آن حضرت، احادیث و اندیشه‌ های فلسفی امام، کلمات حکیمانه و معرفی بعضی از اصحاب و یاران ایشان، از دیگر مطالب مندرج در این اثر است.

بخشی از کتاب سیره امام هادی(ع) با حاکمان قصر و قاضیان عصر

امام هادی علیه السلام از تعریف بخاطر شهرت، علم، فضل، آثار شکوهمندشان و معجزه های آشکاری که برای معاصرانشان ظاهر کردند بی نیازند. با وجود اینکه پادشاهان عصرش می کوشیدند که نور ایشان را خاموش کنند، خدا نخواست و آن نور را روشن تر کرد، گرچه ستمکاران، بندگان سلطان، شکم پرستان و مزدوران تاریخ را خوش نیاید.

ایشان به اندازه ای با عظمت بودند که از دوست و دشمن زمانشان هراسی نداشتند و برای آنان روشن بود که ایشان شاخه ای پاک از درخت مبارکی هستند که ذکر آن در قرآن جاوید است.

درباره ی ایشان دشمن ترین دشمنان شیعه ی امامیه، ابن حجر هیثمی، در صواعق المحرقه گفته است: « او در علم و سخاوت وارث پدرش بود. »

و علامه مجلسی (قدس الله سره) در کتاب ارجمندش بحار الانوار ایشان را وصف کرده و گفته اند: «پاک ترین مردم از نظر باطن و سرشت بودند و راستگو ترین مردم در گفتار، صالح ترین آنان از نزیکان الهی و کامل ترین آنان بودند. هر گاه سکوت می کردند، نشانه ی از آرامش و بزرگواری ایشان را بالا می برد و زمانی که سخن می گفتند، بزرگی ای از سیمای بزرگان را نشان می دادند. ایشان از اهل بیت امامت و جایگاه جانشینی و خلافت هستند؛ شاخه ای از درخت نبوت که تسلیم امر خداوند است و میوه ای از درخت پاک رسالت است.

منابع مقاله

1. متن کتاب
2. پایگاه اطلاع‌رسانی حدیث شیعه (حدیث نت)