سلاوی، احمد
احمد ناصری سلاوی(1250-1315ق/1834-1897م)، مورخ، فقیه، ادیب و مؤلف [۱].
| سلاوی، احمد | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | احمد ناصری سلاوی |
| لقب | ناصری سلاوی |
| ولادت | 1250ق |
| محل تولد | سلا |
| محل زندگی | سلا |
| رحلت | 1315ق |
| اطلاعات علمی | |
| اساتید | محمد علو سلاوی، محمد بن جیلانی، محمد بن طلحه صباحی |
ولادت
وی در بیست ودوم ذی الحجه‌ی سال هزار و دویست و پنجاه در شهر سلا دیده به جهان گشود و در همانجا رشد کرد. [۲].
خاندان
وی از خاندان ا بن ناصر است. ابن ناصر، عنوان افراد خاندانی از عالمان و صوفیان شاذلی و فقیهان مالکی سده‌های 10-13ق/16-19م در مغرب است. ناصر نام یکی از نیاکان این خاندان است. اینان که اصلاً عرب‌نژاد بودند، از حجاز به مصر رفته، سپس در سده 5ق/11م وارد مغرب شدند. به گفته‌ی سلاوی که خود از این خاندان است، نسب آنان به عبداللّه بن جعفر بن ابی‌طالب می‌رسد و به همین سبب به جعفری زینبی نیز شهرت دارند، چنانکه به دَرعی نیز مشهورند، زیرا غالب آنان در درعه، شهری در نزدیکی سجلماسه می‌زیستند. شخصیتهای متأخر این خاندان بیشتر به سلاوی شهرت دارند.[۳]
تحصیلات
سلاوی از کودکی شروع به فراگیری کرده و قرآن را نزد استاد خود محمد علو سلاوی آموخته و از محمد بن جیلانی، محمد بن طلحه صباحی و عبد السلام بن طلحه در علوم قرآن و قرائات بهره گرفت. وی همچنین نزد عبد العزیز محبوبه سلاوی به فراگیری نحو، بلاغت، کلام، منطق و فقه پرداخت.[۴]
پانویس
منابع مقاله
- یوسفی اشکوری، حسن، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1374.
- ناصری احمد، الاستقصاء، تحقیق: جعفر ناصری و محمد ناصری، دار الکتاب- دار بیضاء، 1418ق.