مجموعه آثار حسامالدين خويی
مجموعه آثار حسامالدین خویی مجموعهای است از هفت اثر منظوم و منثور، از حسامالدین حسن بن عبدالمؤمن خویی (زنده در 709ق) متخلص به حسام، ملقب به حسامالدین و مظفری، نویسنده، شاعر و منشی نیمه دوم سده هفتم که با مقدمه، تحقیق و تصحیح صغری عباسزاده، منتشر شده است.
مجموعه آثار حسام الدين خويی | |
---|---|
پدیدآوران | حسام خويي، حسن بن عبدالمومن (نويسنده) عباسزاده، صغری (مصحح و مقدمهنويس) |
ناشر | مرکز پژوهشی ميراث مکتوب |
مکان نشر | ایران - قم |
سال نشر | 1379ش |
چاپ | 1 |
شابک | 964-6781-48-9 |
موضوع | حسام خویی، حسن بن عبد المومن، قرن 7ق. - شعر فارسی - قرن 7ق. - نثر فارسی - قرن 7ق. |
زبان | فارسی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | 5177 PIR |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
از آنجا که حسامالدین یکی از منشیان و شاعران چیرهدست در زبان فارسی است و در عصری زندگی میکند که گرایش به تصنع و تکلف از امتیازات هر نویسنده یا شاعر ممتاز همان عصر میباشد، لذا وی از این رهگذر، نه تنها بیبهره نمانده، بلکه خود از مروجین نیز میباشد[۱].
وی دارای هفت اثر شناخته شده میباشد که از این مجموع، سه اثر منظوم و چهار اثر دیگر، منثور میباشد که در این کتاب، گردآوری شده است. این آثار عبارتند از:
- نصیب الفتیان: حسامالدین دومین شخصیت بعد از ابونصر فراهی است که نصابنویسی را شروع کرده است[۲]. وی در این منظومه، علاوه از رعایت دقیق به کاربردن لغات عربی به فارسی، در عین حال مصنوع و متکلف بودن ابیات را بر خود ملزوم دانسته است[۳].
- تحفه حسام: دومین منظومه حسامالدین است که فرهنگ منظوم ترکی به فارسی میباشد که تعداد 23 بیت از آن در دست میباشد[۴].
- ملتمسات: بنابه اظهار حسامالدین در دیباچه اندک که به نثر دارد، این رساله، مشتمل است بر صد و اند قطعه و رباعی که در باب ملتمسات متفرق از سلطان عصر، سروده است[۵].
- نزهة الکتاب: نخستین تألیف حسامالدین است که مشتمل بر چهار قسم میباشد: قسم اول، مشتمل بر صد آیت در اغراض متفاوت؛ قسم دوم محیط بر صد کلمه از احادیث مصطفی(ص) در اغراض متباین؛ قسم سوم جامع بر صد کلمه از نصایح خلفا و موجزات الفاظ فصحا در مآرب متفرق و قسم چهارم، حاوی صد بیت تازی مترجم به صد بیت پارسی در مطالب مختلف[۶].
- قواعد الرسائل: در این رساله، مطالب ارزندهای بیان شده و ارزش تاریخی آن، بیش از ارزش ادبی آن است[۷].
- رسوم الرسائل: ششمین رساله حسامالدین است که آن را در فن رسائل، بعد از قواعد الرسائل، انشاء کرده است[۸].
- غنیة الکاتب: که آن را به والد خود، تقدیم کرده است[۹].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.