فضل موت الأولاد
فضل موت الأولاد، اثر جلال‌الدین سیوطی (متوفی 911ق)، رساله‌ای است در بیان فضیلت صبر و شکیبایی در سوگ مرگ فرزند و اشاره به آیات و روایاتی که بر این امر، دلالت دارند. کتاب با تحقیق خالد عبدالکریم جمعه و عبدالقادر احمد عبدالقادر منتشر شده است.
| فضل موت الأولاد | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌‌بکر (نويسنده)
جمعه، خالد عبد الکريم (محقق) عبد القادر، عبد القادر احمد ( محقق) |
| ناشر | مؤسسة المرتضی للثقافة و النشر |
| مکان نشر | صفاة - کویت |
| سال نشر | 1408ق - 1988م |
| چاپ | 1 |
| موضوع | احادیث اهل سنت - قرن 9ق. - کودکا‌ن -- مرگ -- احادیث اهل سنت - امتحا‌ن الهی -- احادیث اهل سنت - صبر - احادیث |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 9س9ک 141/5 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
سیوطی در رساله حاضر، در کنار بیان و ذکر روایاتی از پیامبر(ص) که به مؤمنان صبور در مقابل مرگ فرزندان خود، مژده می‌دهد، به آثار، اقوال و اخباری از پیشینیان صالح که در این زمینه وارد گردیده، اشاره نموده است[۱].
آنچه صحت انتساب این رساله به سیوطی را تأیید می‌نماید، ذکر این اثر در کتاب دیگر وی تحت عنوان «حسن المحاضرة» می‌باشد[۲].
سیوطی در موضوع اثر حاضر، سه رساله دیگر نیز نوشته که با آن، مرتبط می‌باشند. این رسائل، عبارتند از: «فتاح الأكباد في فقد الأولاد»، «سلوة الفؤاد في موت الأولاد» و «فضل الجلد عند فقد الولد»[۳].
کتاب با مقدمه محققین آغاز شده است. در این مقدمه، ابتدا موضوع رساله مورد بحث و بررسی قرار گرفته[۴] و سپس صحت انتساب آن به سیوطی و علت تسمیه آن بدین نام، خاطرنشان شده است[۵]. در پایان نیز ضمن معرفی نسخی که در تصحیح کتاب، مورد استفاده قرار گرفته[۶]، به اقدامات تحقیقی صورت‌گرفته در آن، اشاره شده است[۷].
سیوطی کتاب را با ذکر احادیثی که در فضیلت صبر بر سوگ فرزند می‌باشد، آغاز نموده است[۸]. تنها تقسیم‌بندی که در ترتیب روایات به چشم می‌خورد، رعایت تعداد فرزندان می‌باشد؛ بدین صورت که فصلی برای روایاتی که به مرگ دو فرزند دلالت دارند، اختصاص داده شده[۹] و فصلی به روایات مربوط به مرگ یک فرزند[۱۰].
سایر عناوینی که روایات، تحت آنها دسته‌بندی شده است، عبارتند از: فضیلت صبر بر سقط جنین[۱۱]، حسرت کسی که فرزندی را از دست نداده در قیامت[۱۲]، فضیلت صبر، احتساب، شکر و استرجاع در هنگام مصیبت[۱۳]، فضیلت تسلی دادن[۱۴]، فضیلت کسی که در طفولیت دار فانی را وداع می‌گوید[۱۵].
در خاتمه کتاب، به روایتی از وهب بن منبه که توسط ابونعیم در «الحلیه»، پیرامون سختی مصیبت و صبر بر آن ذکر شده، اشاره گردیده است[۱۶].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.