ابن عابدین، محمدامين
ابن عابدین، محمدامین بن عمر بن عبدالعزیز بن احمد بن عبدالرحیم بن محمد صلاح‌الدین
| ابن عابدین، محمدامین بن عمر بن عبدالعزیز بن احمد بن عبدالرحیم بن محمد صلاح‌الدین؛ | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | محمدامین بن عمر بن عبدالعزیز بن احمد بن عبدالرحیم بن محمد صلاح‌الدین؛ |
| نام‌های دیگر | ابن عابدین، محمدامین بن عمر؛ |
| تخلص | ابن عابدین؛ |
| نسب | اسماعیلی؛ |
| نام پدر | عمر بن عبدالعزیز؛ |
| ولادت | 1198ق؛ |
| محل تولد | شام؛ |
| محل زندگی | دمشق؛ |
| رحلت | 1252ق؛ |
| مدفن | مقبره باب‌الصغیر دمشق؛ |
| طول عمر | 54؛ |
| خویشاوندان | محمد صلاح‌الدین(جد اعلا)، علاءالدین محمود(پسر)، احمد عابدین(برادرزاده)؛ |
| دین | اسلام؛ |
| مذهب | حنفی؛ |
| پیشه | فقیه و پیشوای حنفیان شام؛ |
| منصب | پیشوای حنفیان شام؛ |
| اطلاعات علمی | |
| درجه علمی | مرجعیت در فتوی؛ |
| اساتید | شاکر عَقّاد، سعید حموی شیخ القرّاء، عبدالقادر و ابراهیم بن اسماعیل نابلسى، هبه‌الله بعلى؛ |
| مشایخ | |
| شاگردان | علاءالدین محمود، احمد عابدین، عبدالغنى میدانى، آلوسى، عارف حکمت بک، عمر بن احمد عقّاد؛ |
| برخی آثار | 1- ردّالمحتار على الدر المختار فى شرح تنویر الابصار، 2- العقود الدریه فى تنقیح الفتاوی الحامدیه، 3- مجموعه رسائل ابن عابدین؛ |
معرفی اجمالی
اِبْن‌ِ عابِدین، عنوان چند فقیه حنفى، که در اواخر دوران حکومت عثمانى در شامات مى‌زیستند.
محمدامین بن عمر بن عبدالعزیز بن احمد بن عبدالرحیم بن محمد صلاح‌الدین (1198-1252ق/1784-1836م)، فقیه و پیشوای حنفیان شام.
او به جهت انتساب به جد اعلایش محمد صلاح‌الدین معروف به عابدین، به ابن عابدین شهرت یافت.
نسب وی را به اسماعیل فرزند امام جعفر صادق (ع) مى‌رسانند.
تحصیلات، اساتید و مشایخ
ابن عابدین پس از حفظ قرآن، تجوید و قرائت، برخى علوم دیگر را از شیخ سعید حموی شیخ القرّاء دمشق فراگرفت و در این هنگام بر مذهب شافعى بود. آنگاه به ملازمت شاکر عَقّاد پرداخت و از وی دانش آموخت. او به تشویق استادش از مذهب شافعى به حنفى عدول کرد و در این مذهب شهرتى یافت و به مرجعیت در فتوی رسید.
پدرش بازرگان بود و برای تجارت به هند سفر مى‌کرد و از آنجا برای مطالعه او کتاب مى‌آورد.
از استادان و مشایخ او علاوه بر دو استاد مذکور مى‌توان از عبدالقادر و ابراهیم بن اسماعیل نابلسى و هبه‌الله بعلى شارح الاشباه و النظائر یاد کرد. پسرش‌علاءالدین محمود و برادرزاده‌اش احمد عابدین، عبدالغنى میدانى، آلوسى، عارف حکمت بک، عمر بن احمد عقّاد و دیگران از او دانش آموخته یا اجازه دریافت داشته‌اند.
وفات
وی در دمشق درگذشت و در مقبره باب‌الصغیر در خاک سپرده شد.
آثار
آثار چاپى:
1. ردّالمحتار على الدر المختار فى شرح تنویر الابصار،
که حاشیه‌ای است بر الدر المختار حصکفى که خود شرحى است بر تنویر الابصار غزی. این کتاب در 5 جلد، نخستین بار در 1243ق در کلکته چاپ شده است و حاشیه ابن عابدین نیز نامیده مى‌شود. پسرش تکمله‌ای بر آن افزوده و آن را به پایان رسانده است؛
2. العقود الدریه فى تنقیح الفتاوی الحامدیه،
که از مشهورترین آثار ابن عابدین به شمار مى‌رود و در بولاق در 1270 و 1300ق به چاپ رسیده است؛
3. عقود اللالى فى الاسانید العوالى (دمشق، 1302ق)،
4. مجموعه رسائل ابن عابدین، مشتمل بر بیش از 30 رساله (دمشق، 1301ق)،
5. منحه الخالق، حاشیه بر کتاب البحر الرائق فى شرح الدقائق، در 8 جزء (قاهره، 1916م)،
6. نسمات الاسحار على شرح المنار المسمى بافاضه الانوار،
در اصول و حاشیه‌ای است بر شرح حصکفى بر کتاب المنار تألیف نسفى (استانبول، 1300ق، قاهره، 1328ق/1910 و 1979م).
آثار خطى:
1. القاب الزحاف و العلل، در عروض، 2. التعلیقات فى تحقیق مافى النقایه، 3. فتح رب الارباب بحواشى لب الالباب بشرح نبذه الاعراب. دو نسخه از این کتاب موجود است، 4. نزهه النواظر على الاشباه و النظائر؛ همچنین ذیل تاریخ مرادی، حاشیه‌ای بر تفسیر بیضاوی و مطول و آثاری دیگر به او نسبت داده شده است (بغدادی، 2/367- 368)[۱].
پانویس
- ↑ سلیم، عبدالامیر، ج4، ص168
منابع مقاله
سلیم، عبدالامیر، دائر‌ه‌المعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائر‌ه‌المعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377.