موسوی نجفی کشمیری، مهدی
| نام | موسوی نجفی کشمیری، مهدی |
|---|---|
| نام های دیگر | |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 1309 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مولف | AUTHORCODE136AUTHORCODE |
زندگينامۀ مؤلف
جناب سيد محمد باقر موسوى كشميرى كه از نوادگان مؤلف است در احوال جدّ خود مى‌نويسد:
محقّق بزرگوار آیت‌اللهسيد مهدى موسوى صفوى كشميرى فرزند حكيم سيد حيدر از نوادگان سيد محمد مير شمس الدين عراقى سولغانى اصفهانى است.
وى پس از گذراندن تحصيلات ابتدايى نزد والد خود و سايرين، براى ادامۀ تحصيل به نجف اشرف رفت و در آنجا از اساتيد منقول و معقول، كه در رأس آنها شيخ انصارى قدس سره بود استفاده كرد و پس از پايان تحصيلات، مجموعۀ التمرينيّة الغرويّة را به نگارش در آورد و بدين گونه بلوغ علمى و اجتهادى خويش را به منصۀ ظهور گذارد و در رديف علما و مجتهدان عصر درآمد.
بسيار مايل بود براى هميشه مقيم نجف باشد ولى چون اهالى كشمير مصرّانه از وى خواستند به آنجا مراجعت كند او نيز براى تبليغ و ارشاد دعوت آنان را پذيرفت. در كشمير كمر به تبليغ احكام دين بست و فريضۀ امر به معروف و نهى از منكر را احيا كرد و مردم را در اداى واجبات عبادى و سياسى و پرداخت حقوق مالى خويش ترغيب كرده با بدعتها و طواغيت زمان به مبارزه‌برخاست.
از جمله از زحمات فراموش نشدنى وى شدّت اهتمامى بود كه براى حفظ شيعه در آن مناطق از خود نشان داد. او با ايجاد جوّى سالم و دميدن روح الفت بين شيعه و سنّى و ترغيب مسلمانان به وحدت كلمه و مقابله با استعمار و دشمن مشترك خويش، شيعه را از خطر انقراض در آن ناحيه رهايى بخشيد، سردمداران استعمار از تحرّك او به وحشت افتادند و تضييقاتى براى وى فراهم آوردند. پادشاه جائر كشمير«مهاراجه نبير سنگ دو گره» وى را به محكمه كشاند تا جلوى فعاليتهاى تبليغاتى او را سد كند ولى اين سيد مجاهد پيوسته با تأييدات الهى از هيچ كوششى در راه نشر انديشۀ اسلامى دريغ نورزيد.
وفات
وى سرانجام در روز سه شنبه 21 ماه رمضان المبارك سال 1309 ق به رحمت حق واصل گرديد و در همان جا به خاك سپرده شد. طَيَّبَ الله ثراه و جعل الجنّة مستقرّه و مثواه.
تأليفات
بعضى از تأليفات وى عبارت است از:
التمرينيّة الغروية، عربى، چاپ نشده.(ذريعه ج 4، ص 433).
مُطِفئة الحرقى، عربى و فارسى.(ذريعه ج 21، ص 150).
مُنْقِذَة الغرقىٰ، فارسى.(ذريعه ج 23، ص 150).
رسالة النيّة، فارسى.(ذريعه ج 24، ص 441).
جواب الإمام الرازي حول شبهة تحريم المتعة في الإسلام
و...