تفسير ابن جريج
تفسیر ابن جریح مجموعه روایات تفسیری عبدالملک بن عبدالعزیز بن جریح (حدود 80-150/151ق)، محدث، فقیه و مفسر رومیالاصل است. علی حسن عبدالغنی این روایات را گردآوری نموده و بر آن مقدمه نوشته است.
تفسير ابن جريج | |
---|---|
پدیدآوران | عبدالغنی، علی حسن (نويسنده) |
ناشر | مکتبة التراث الإسلامي |
مکان نشر | مصر - قاهره |
سال نشر | 1413ق - 1992م |
چاپ | 1 |
زبان | عربی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | 1413 /الف2ت7 93 BP |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
داوودی، ابن جریح را صاحب تفسیری دانسته که گویا بر حجاج بن محمد مصیصی املا شده است. حاجی خلیفه نیز از سه کتاب تفسیر، سنن و مناسک منسوب به او نام میبرد. به گفته سزگین تفسیر ابن جریح مورد اقتباس طبری بوده است[۱]
نویسنده ابن جریح را از جمله تابعینی دانسته که در تفسیر شناخته شدهاند.[۲] او سبب انتخاب ابن جریح بهعنوان موضوع رساله خود را اولاً فراوانی روایاتی دانسته که از او در کتب تفسیر منقول ذکر شده است و دوم اطلاع بر حقیقت اتهاماتی است که به ابن جریح وارد شده و آنچه پیرامون او دررابطهبا قضایایی چون اسرائیلیات در تفسیر وجود دارد.[۳]
شیوه ابن جریح در تفسیر این بوده که ابتدا آیات و الفاظ قرآن کریم را با مدد گرفتن از معنای وضعی کلمه یا استعمالاتش در لغت و یا گاه باتکیهبر سیاق آیاتی که این الفاظ در آنها آمده تفسیر کرده است. همچنین آنچه که قرآن بهخاطر فصاحت در کلام ذکر نکرده بیان کرده است. تحویل و تبدیل معانی عمومی آیات به معانی خاص و همچنین تکرار تفسیر واحدی برای آیات یک سوره یا آیات سور مختلف قرآنی را میتوان شیوه ابن جریح در تفسیر آیات دانست.[۴]
نویسنده با مراجعه به کتب تفسیر به مأثور، روایات منسوب به ابن جریح را گردآوری نموده است. پس از آن این روایات را با معیارهای اصول حدیث تطبیق داده و توثیق کرده است. سپس روایات مذکور را به ترتیب سور در مصحف دستهبندی و ارائه کرده است. در پاورقی نیز به مصادر روایات اشاره کرده است.[۵]
مصادری که در گردآوری این اثر از آنها استفاده شده عبارتاند از: مجموعه مصادری که تفسیر از آنها گردآوری شده مانند: الدر المنثور سیوطی (متوفی 911ق)، مجموعه کتب تراجم و رجال مانند: التاریخ الکبیر بخاری و مجموعه کتب علوم قرآن و کتب معاصرین.[۶]
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه کتاب.
- رفيعي، علی، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، جلد 3، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1374.