انصاری، جابر بن عبدالله
جابر بن عبداللّه انصارى (متوفای 74ق) یکى از بزرگان صحابه و از پیشروان تفسیرى قرآن مجید به شمار آمده است. ابوالخیر او را در شمار نخستین طبقه از مفسّران قرآن، نام برده است.
| انصاری، جابر بن عبدالله | |
|---|---|
 | |
| رحلت | 74ق |
جابر در کلام بزرگان
سیوطى در الإتقان او را از مفسّران صحابى پیامبر اسلام(ص) نام برده است.
او یکى از دوستداران و شیعیان على(ع) مى‌باشد.
«فضل بن شاذان» مى‌گوید: جابر بن عبداللّه انصارى از پیشروانى است که به امامت على(ع) بازگشته‌اند و ابن عقده گوید که او منقطع نسبت به اهل بیت(ع) مى‌باشد. او صریحا از على(ع) به عنوان «خیرالبشر» تعبیر آورده است و گوید ما در عهد رسول خدا(ص) منافقان را با دشمنى على(ع) مى‌شناختیم، او کسى است که صحیفه فاطمه(ع) را که در آن تصریح به امامت دوازده پیشواى معصوم(ع) شده است، روایت نموده است، او نخستین فردى است که به زیارت قبر پاک اباعبداللّه الحسین(ع) عزیمت کرده است و در همان سال شهادت امام(ع) در روز بیستم صفر به کربلا رسیده است.
نمونه تفسیرى او
اخرج ابوشریح عن سعید بن جبیر انّه سئل عن قوله تعالى: «و حنانا من لدنّا، فقال سألت عنها، عن ابن عبّاس، فلم (یجب) فیها (شیئا) و اخرج من طریق عکرمه عن (ابن) عباس قال:
(لا و اللّه ما ادرى ما حنانا) الإتقان، ج 1، ص 245[۱].
پانویس
- ↑ عقیقی بخشایشی، عبدالرحیم، ج1 ص215
منابع مقاله
عقیقی بخشایشی، عبدالرحیم، طبقات مفسران شیعه، قم، دفتر نوید اسلام، چاپ یکم، 1371-1376ش.