انورى ابیوردى، اوحدالدین
على بن اسحاق ابیوردى(؟- 547هـ ق) از جمله فلاسفه و علماى فلک و نجوم و در عداد مشاهیر، و از علماى عروض و یکى از شعراى معروف ایران بود.
| اوحدالدین انوری ابیوردی | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | علی بن اسحاق ابیوردی |
| رحلت | 547ق |
قمى او را چنین ستوده است: حکیمى است ماهر در علم نجوم و شعر، از شعراى سلطان سنجر و صاحب الریاض مىگوید: «حکیمى از افاضل حکماى مشهور است . . . و جمعى به تشیع او تصریح کردهاند. انورى شعرى دارد که دلالت بر تشیع او مىکند و مىرساند که به تشیع متمایل بوده است. »
آثار
از آثار او رساله‌ایست در عروض و قافیه و البشارات فى شرح الاشارات، و نیز زیج شاهى که آن را به سال 525 با شرکت و همکارى عبد الرحمن خازنى و حسام الدّین وضع کرده است.
خازنى صاحب زیج سنجرى است که به نقل کشف الظنون، آن را به سلطان سنجر پسر ملکشاه سلجوقى متوفى به سال 552 هجرى اهدا کرد[۱].
پانویس
- ↑ نعمه، عبدالله، ص193
منابع مقاله
نعمه، عبدالله، فلاسفه شیعه، ترجمه جعفر غضبان، تهران، سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامى، جاپ یکم، 1367ش.