أساليب البديع في البلاغة العربية
أساليب البديع في البلاغه العربية، اثر محمد شفیع‌الدین السید، نویسنده معاصر است که به علم بدیع که در کنار معانی و بیان، از شاخه های علوم بلاغی شمرده می‌شود، پرداخته است.
| أساليب البديع في البلاغة العربية | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سيد، شفيع (نويسنده) |
| عنوان‌های دیگر | رویه معاصره |
| ناشر | دار غريب |
| مکان نشر | مصر - قاهره |
| سال نشر | 1385ش - 1427ق - 2006م |
| چاپ | 1 |
| شابک | 977-215-888-4 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /س9الف5 2028 PJA |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
مؤلف ابتدا به بررسی تاریخی فن بدیع و نحوه شکل‌گیری این علم پرداخته است. وی عبارتی را از جاحظ می‌آورد که وی در آن، با اشاره به بیتی، فن به‌کاررفته در آن بیت را، بدیع می‌داند؛ فنی که جاحظ، به‌زعم خود آن را مختص به زبان عربی و سبب تفوق زبان عربی بر دیگر زبان‌ها می‌داند[۱].
وی همچنین، به انواع بدیع که شامل بدیع لفظی و معنوی است، اشاره می‌کند و صنایع لفظی و معنوی را در مجموع 25 یا 26 مورد می‌داند. مؤلف با استناد به کتاب «المصباح» بدرالدین بن مالک، بیان می‌دارد که وی با وجود اینکه محسنات بدیع را از توابع علم بلاغت (معانی و بیان) می‌دانسته، ولی آن را علم مستقلی قرار داده و آن را بدیع نام نهاده، تا زمینه را برای اینکه علوم بلاغت مشتمل بر سه علم باشد، مهیا کرده باشد[۲].
مؤلف بعد از این مقدمه، صرفا به برخی از صناعات علم بدیع چون مقابله، اقتباس، تضمین، تلمیح، التفات، سجع و جناس اشاره کرده و ضمن بررسی اقوال برخی از قدما در علم بدیع، اقوال معاصرین را هم آورده است[۳].
به‌ضمیمه کتاب، مقاله‌ای از جون ونزبرو، تحت عنوان «البلاغة العربية و تفسير القرآن»، آمده است که مؤلف آن را ترجمه کرده و تعلیقاتی بر آن اضافه کرده است[۴].
پانویس
منابع مقاله
متن کتاب.