معلم موفق (روش تدریس)
معلم موفق(روش تدریس)، اثر حسین دهنوی، دربردارندۀ مجموع‌های از مسائل کلى تعلیم و تربیت است که با آیات، روایات و خاطراتى از معلمان و دانشمندان جهان درآمیخته شده است(ص 9).
| معلم موفق (روش تدریس) | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | دهنوی، حسین (نویسنده) |
| ناشر | سازمان تبلیغات اسلامى |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1372 |
| چاپ | یکم |
| موضوع | تعلیم و تربیت |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | |
نگارنده نخست به اهمیت علم مى‌پردازد و از هدف نبودن علم مى‌گوید و از محتواى تعلیم یاد مى‌کند. آنگاه به آثار علم(تقویت ایمان، بزرگى خدا، پیشگیرى از انحراف، طرد دنیاى فانى، رفع عذاب از مردگان، پیشگیرى از تباهى جامعه)اشاره مى‌کند و پس از بازنمود اهمیت تعلیم از آثار آن(جلب نعمت و رحمت خداوند، پاداش اخروى، افزایش دانش معلم)مى‌گوید و تربیت را هدف تعلیم مى‌خواند. سپس از تأثیر معلم بر فراگیر یاد مى‌کند و به ویژگی‌های معلم موفق مى‌پردازد(ایمان و توکل به خدا، اعتقاد به کار خود، اخلاص و دورى از حب و بغض، بیان و قلم خوب، مدیریت، پشتکار، خونسردى، نیرو و نشاط، صداقت، عدالت، رعایت اعتدال، صراحت گفتار، قاطعیت، شهامت، انتقادپذیرى، واقع‌گرایى، قناعت، تواضع، ادب، مهربانى و گذشت، گیرایى، ایثار، آراستگى، حافظۀ خوب).
موضوع بعدى وظایف معلم است و در آن به نکات زیر اشاره دارد: آگاهى از مهارت‌های آموزشى، تهیه طرح درسى و تسلط بر درس، افزایش توان علمى خود، آگاهى از ویژگی‌های روحى و اجتماعى فراگیران، پرورش صفات نیک اخلاقى، ایجاد انگیزه در فراگیران، ارائۀ روش‌های یادگیرى و هدایت فراگیران به اندیشه، شناسایى استعدادها و شکوفاندن آنها، ایجاد روحیه تفکر و تعقل، نظارت بر فعالیت‌های دانش‌آموزان، شرح به اندازۀ درس، شناسایى ریشه‌‌های بى‌نظمى در کلاس، بهره‌ورى بهینه از وقت، هماهنگى با برنامه‌‌های مدرسه و احترام به همکاران، پرسش از درس، وفاى به عهد و هماهنگى کردار با گفتار، امتحان به شیوۀ درست. نگارنده در ادامه از احترام به شخصیت فراگیر مى‌گوید و به تفاوت‌های فردى اشاره مى‌کند و ایجاد رقابت مثبت را یادآور مى‌شود و به تشویق مى‌پردازد و از شیوۀ سمعى و بصرى مى‌گوید و به روش القاى غیرمستقیم اشاره دارد و از برخورد منطقى با فراگیر یاد مى‌کند و اعتماد به فراگیر و جلب اعتماد را مطرح مى‌کند. سپس در هشدار به معلم از او مى‌خواهد از تنبیه بدنى بپرهیزد، خجالتى نباشد، بیش از اندازه شکسته‌نفسى نکند، از جدال و پرخاشگرى دورى کند، دشمنى و کینه‌توزى نکند و از لجاجت پرهیز کند[۱].
پانویس
- ↑ رفیعی، بهروز، ص341-342
منابع مقاله
رفیعی، بهروز، کتابشناسی توصیفی و موضوعی تعلیم و تربیت در اسلام، انتشارات بین‌المللی هدی، تهران، چاپ اول، 1378ش