الحياة البرزخية
الحياة البرزخية اثر آیت‌الله جعفر سبحانى به زبان عربى و با موضوع كلامى است كه در آن مسأله برزخ و شبهات پيرامون آن به رشته تحرير در آمده است.
| الحیاه البرزخیه | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سبحانی تبریزی، جعفر (نویسنده) |
| ناشر | [بی نا] |
| مکان نشر | [بی جا] - |
| چاپ | 1 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
انگیزه تأليف
نقد ادعاها و عقائد وهابيت حجاز و رياض درباره زندگى برزخى انسان پس از مرگ با استناد به كتاب و سنت و عقل صريح.
ساختار
مطالب اين كتاب در شش فصل تدوين شده است:
- حقيقت انسان، روح و نفس او
- استمرار زندگى پس از انتقال از دنيا يا بقاء روح بعد از مرگ
- وجود ارتباط بين زندگى دنيوى و برزخى
- حيات برزخى در كلمات علما
- انتفاع اهل برزخ به اعمال مؤمنين
- پاسخ به شبهات
گزارش محتوا
در ابتداى كتاب نویسنده به اين واقعيت اشاره مى‌كند كه حقيقت وجود انسان به روح و نفس اوست و جسم به عنوان ابزارى در اختيار روح است. او پيش از پرداختن به كتاب و سنت برخى ادله عقلى وجدانى را طرح كرده است و متذكر می‌شود كه اين براهین نيازمند مطالعه كتب فلسفى نبوده وهرانسانى با تجرد از افكار و آراء گذشته خود آن را حس مى‌كند:
- شخصيت انسان كه تعبير به " من " می‌شود ثابت است.
- علم انسان به نفسش با غفلت از بدن
برخى آيات قرآن كريم به وضوح و برخى به اشاره به غير جسمانى بودن شخصيت انسان اشاره دارد.
در فصل بعد استمرار زندگى و بقاء روح پس از مرگ با استناد به ده آيه از قرآن كريم بررسى شده است. البته اين تعداد از آيات از باب نمونه است و مجموعه‌اى از آيات صلاحيت استدلال را دارند.
حيات برزخى در فصل سوم با استناد به آيات و روايات اثبات شده است. سخن گفتن پيامبرانى همچون صالح و شعيب با اقوام خود پس از هلاكت و امر شدن نبى اكرم(ص) به تكلم به انبيا از جمله ادله قرآنى است. در سنت معصومين عليهم‌السلام نيز موارد فراوانى را مى توان يافت كه حاكى از وجود عالمى مابين زندگى دنيوى و اخروى است. سخن گفتن پيامبر اكرم(ص) با أهل قليب پس از جنگ بدر، تكلم امام علی عليه‌السلام با رؤساى ناكثين پس از معركه جمل و سلام دادن به نبى اكرم(ص) در پایان نماز از مواردى است كه به آن اشاره شده است.
از آنجا كه كتاب در پاسخ به عقائد وهابيت نگارش يافته، در بررسى كلمات علما با عبارات اهل سنت مانند: احمد بن حنبل، اشعرى و تفتازانى آغاز و به ديدگاه شيخ مفيد ختم كرده است.
ظاهر كتاب و سنت آنستكه خداوند به فضل خود ثواب عمل صالحى را كه ديگرى به نيابت از ميت انجام دهد به او مى رساند. در احاديث به مصاديقى از اين اعمال صالح تصريح شده است: روزه، حج، نذر، صدقه. در ادامه ديدگاه مذاهب حنبلى، شافعى و حنفى در اين خصوص آمده است.
در فصل پایانى كتاب نيز ابتدا به تعدادى از شبهات پاسخ داده و سپس بحثى را با عنوان نذور مطرح و چنين نتيجه گیرى مى‌كند كه اعمال صالحى را كه مسلمانان در نزد قبور انبيا و اولیا انجام می‌دهند و اطعام طعام و... كرده و ثواب آن را به اموات اهداء می‌كنند، به نيت عبادت اموات نبوده بلكه به قصد رسيدن ثواب به اموات است و عملى صحيح می‌باشد.
منابع مقاله: متن و مقدمه كتاب