شاهدنامه (چهار خیابان باغ فردوس)
شاهدنامه (چهار خیابان باغ فردوس) اثر الهامی کرمانشاهی، روایتی است منظوم از قیام حضرت سیدالشهداء(ع)، از ابتدای حرکت آن حضرت تا قیام مختار که به کوشش علی انسانی، به چاپ رسیده است.
| شاهد نامه (چهار خیابان باغ فردوس) | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | الهامی کرمانشاهی، احمد بن رستم (نويسنده) انسانی، علی (سایر) |
| عنوان‌های دیگر | روایتی منظوم از قیام حضرت سید الشهدا علیه‌السلام |
| ناشر | سازمان تبليغات اسلامی. شركت چاپ و نشر بين الملل |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1394ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-964-304-675-0 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /الف7 ش17 7625 PIR |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
شعرای پارسی‌زبان، هرکدام به نوعی از واقعه شصت و یک هجری یاد کرده‌اند و بعضا اثری جاودانه از خود برجای نهاده و از قریحه و طبع خود، برترین و بهترین بهره‌بردای را داشته‌اند. اما در این میان، شاعر اثر حاضر، به طریق دیگری راه عرض ادب به ساحت مقدس اهل‌بیت(ع) و رضای خداوند را پیموده است. وی اثری را خلق کرده که دیگران در اندیشه آن نبوده‌اند و منظومه جامعی را از خود به یادگار گذاشته که در نوع خود، بی‌نظیر است[۱].
او در منظومه خود، راوی وقایع، از حرکت تا شهادت امام(ع) و یاران او اسارت خاندان و قافله‌سالاری حضرت زینب(س) تا برگشت به مدینه و قیام مختار است و آنگونه از منظر فرم و محتوا و زبان، استادانه از عهده بیرون آمده که اهل فن و حتی رقبای او، زبان به تحسین گشوده‌اند، تا آنجا که ادیب‌الممالک فراهانی در معرفی و توصیف او، می‌گوید: «فردوسی شاه کربلا الهامی است»[۲].
گردآورنده کتاب معتقد است اگرچه در پهنه‌ای که فردوسی در شاهنامه به میدان آمده است، پهلوانان صاحب نام در عرصه سخن، همه در برابر او سپر انداخته‌اند و تاکنون همچنان یکه‌تاز بلامنازع در عرصه حماسه‌سرایی است، اما اگر قرار شود به شاعران آیینی پارسی‌زبان، سمت و منصبی را بدهند، «الهامی» در آن میان، نام و جایگاه فردوسی را از آن خود می‌کند، چرا که شباهت‌های فراوان از جهت فرم و زبان با شاهنامه دارد، به ویژه اینکه از زبان فخیم فرهنگ فاخر پارسی و لغات دری، به خوبی استفاده کرده است[۳].
در منظومه حاضر، نامی از منابع و مآخذی که شاعر، روایت‌ها را از آنجا استخراج کرده باشد، دیده نشده و اگر در مواردی اختلاف جزئی و موضعی پیدا گردیده، گردآورنده فقط حفظ امانت نموده است. ضمن آنکه سراینده نیز، در بسیاری مواقف، توضیح داده است که مطلب را در جایی خوانده و نقل آن را مناسب دیده است و صحت و سقم آن را نمی‌داند[۴].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.