نورعلیشاه، محمدعلی طبسی
محمدعلی طبسی (حدود 1160-1212ق)، ملقب به نورعلیشاه اول، از مشایخ تصوف در سلاسل نعمت اللهی (از جمله سلسله نعمت اللهی سلطانعلی‌شاهی گنابادی) که از سلاسل معروفیه است.
| نام | نورعلیشاه، محمدعلی طبسی |
|---|---|
| نامهای دیگر | |
| نام پدر | میرزا عبدالحسین طبسی |
| متولد | حدود 1160ق |
| محل تولد | اصفهان |
| رحلت | 1212ق |
| اساتید | پدرش میرزا عبدالحسین طبسی
سید عبدالحمید دکنی (معصوم علیشاه) |
| برخی آثار | رساله بهجة الطالبين
دیوان نورعلیشاه اصفهانی |
| کد مؤلف | AUTHORCODE18742AUTHORCODE |
ولادت
تاریخ ولادت نورعلیشاه را برخی در حدود سال ۱۱۷۱، تخمین زده‌اند و بعضی گفته‌اند: «سال تولد او روشن نیست و کتب سیر و تواریخ، صراحتی در این‌باره ندارد».
بعضی سن او را حدود چهل سال تخمین زده‌اند، ولی ضمن مطالعه دیوان اشعار وی حدسشان به اینجا رسیده که سن او از چهل متجاوز و به حدود پنجاه سال هم رسیده است.
با در نظر گرفتن تاریخ وفات وی که به سال 1212ق، اتفاق افتاده، با این گمان تاریخ تولد ایشان را می‌توان در حدود سال 1160ق، دانست[۱].
او فرزند میرزا عبدالحسین طبسی و از مریدان شاه سیّد علیرضا دکنی بود که به‌همراه پدرش توسط معصوم‌علی‌شاه، قدم در وادی سلوک نهادند و هر دو مورد توجّه خاصّ معصوم‌علی‌شاه بودند و از سوی وی اجازه ارشاد یافتند. نورعلیشاه اوّل، شیخ‌المشایخ دوم در زمان قطبیت شاه سیّد علیرضا دکنی (رضاعلی‌شاه دکنی) بود[۲].
در خصوص محلّ تولّد وی و پدرش نیز اختلاف جود دارد؛ برخی، اجداد او را را از اهالی خراسان دانسته و گفته‌اند: جدّش به اصفهان مهاجرت کرد و پدرش پس از این مهاجرت متولّد شد و وی نیز متولّد اصفهان است. بعضی، خاندان وی را اصالتاً از اهالی طبس معرّفی کرده‌اند و گفته‌اند: وی به‌همراه پدر در جستجوی راه حقیقت به اصفهان و شیراز مهاجرت کردند. برخی گفته‌اند: «تحقیق آن است که پدر او از برای علوم مصطلحه به اصفهان آمد و همان جا متوطن و متأهّل شده است».
برخی نیز خاندان وی را از تون (فردوس کنونی) و نورعلیشاه و پدرش را متولّد اصفهان می‌دانند.
اجداد نورعلیشاه غالباً صاحب علم و کمالات بوده‌اند[۳].
تحصیلات
نورعلیشاه در روزگار جوانی تحت تربیت پدرش به تحصیل علوم متداول زمان پرداخت[۴]. از میزان تحصیلات و نیز نام استادان دیگر وی در منابع یادی نشده است ولی با نگاه به آثار مختلف وی و همچنین اشعار او به نظر می‌رسد که تا پایه‌ی قابل توجهی از علوم دینی و مقدمات آن مانند: ادبیات فارسی و عرب، تفسیر، حدیث، منطق، حکمت و عرفان برخوردار بوده است. همچنین با در نظر گرفتن حالات وی در اوان ورود به جرگه‌ی درویشان نعمت‌اللهی دانسته می‌شود که مانند بسیاری از مشایخ عرفان، علوم ظاهری او را قانع نساخته و درد درونی و طلب او را تسکین نداده و از این رو به دنبال انسان کامل مکمّل و عارف روشن ضمیری بوده است تا به همت وی و تحت راهنمایی‌های او به مراتبی از حقیقت و معنویت دست یابد. در چنین حال و هوایی در ۱۱۹۰ قمری هنگامی که سید عبدالحمید دکنی ملقب به معصوم علیشاه، از عارفان و مشایخ سلسله‌ی نعمت اللهی ـ که از سوی شاه علیرضای دکنی، قطب وقت سلسله‌ی نعمت اللهی به منظور احیاء و ترویج طریقت و عرفان از طریق دریا از هندوستان به شیراز رسید آوازه شهرت او در اصفهان به گوش فیض علیشاه رسید و او به همراه فرزند خود عازم شیراز شد و سخت تحت تأثیر معنویت او قرار گرفت. نورعلیشاه به همراه پدرش عبدالحسین ـ که پس از درویش شدن به فیض علیشاه ملقّب شد ـ در جرگه‌ی نخستین مریدان معصوم علیشاه درآمدند و در خدمت وی به طی طریق و تهذیب نفس پرداختند. وقتی معصوم علیشاه از شیراز به اصفهان تبعید شد نورعلیشاه و پدرش در خدمت او به اصفهان آمدند.[۵]
منصب معنوی
پس از فوت پدرش در سال ۱۱۹۹ق، معصوم‌علی‌شاه با اجازه‌ای که از طرف قطب سلسله نعمت‌اللهی شاه سیّد علیرضا دکنی (رضاعلی‌شاه دکنی) داشت، وی را به‌عنوان جانشین خود و شیخ‌المشایخ رضاعلی‌شاه دکنی انتخاب کرد[۶].
مسافرت
پس از قتل معصوم‌علی‌شاه، نورعلیشاه در بسیاری از بلاد مسافرت کرد و در هر دیار بود به سبب استقبال بسیار از او مورد آزار مخالفان عرفان و تصوّف واقع می‌شد. عاقبت در عتبات عالیات سکونت گزید و برای زائران سقایی می‌کرد.
پس از مدّتی در کربلا مورد آزار عدّه‌ای واقع شد و به بغداد مهاجرت کرد و در بغداد مورد احترام احمد پاشا حاکم آن شهر قرار گرفت[۷].
وفات
وی در دوران اقامتش در کربلا به دسیسه‌چینی عدّه‌ای دو بار به‌وسیله زهر به جانش سوء قصد شد، ولی کارگر نیفتاد و مرگ وی به سال ۱۲۱۲ق، در موصل، اتفاق افتاد. البته برخی، سوء قصد به جان او را سه بار و هر سه بار را در «موصل» دانسته و گفته‌اند که آخرین بار منجر به شهادت وی شده است[۸].
آثار
- رساله جامع الأسرار به طرز گلستان؛
- رساله اصول و فروع دین؛
- تفسیر منظوم سوره بقره؛
- تفسیر منظوم خطبة البيان؛
- کبرای منطق به‌صورت نظم؛
- رساله‌ای منظوم در حالات سیدالشهداء موسوم به روضة الشهداء (این غیر از روضة الشهداء کاشفی است)؛
- دو دیوان شعر که در یکی «نورعلی» و در دیگری «نور» تخلّص کرده است؛
- مثنوی جنات الوصال؛
- رساله در علم کیمیا[۹].
پانویس
منابع مقاله
- نوربخش، جواد، پیشگفتار «دیوان اشعار نورعلیشاه اصفهانی»، به سعی دکتر جواد نوربخش، یلداقلم، تهران، 1380ش.
- ویکی‌پدیای فارسی، نورعلیشاه اول
- صحرایی، شهرام، مقاله: نورعلیشاه اصفهانی، پایگاه دکتر شهرام صحرایی