نور مجرد
نور مجرد یادنامه آیت‌الله حاج سید محمدحسین حسینی طهرانی است که به قلم آیت‌الله حاج سید محمدصادق طهرانی، به رشته تحریر درآمده است.
| نور مجرد | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | حسینی طهرانی، محمد صادق (نويسنده) |
| عنوان‌های دیگر | یادنامه عارف بالله و بامرالله، سید الطائفتین حضرت علامه آیة الله حاج سید محمدحسین حسینی طهرانی افاض الله علینا من برکات تربته |
| ناشر | علامه طباطبايی |
| مکان نشر | ایران - مشهد مقدس |
| سال نشر | 1433ق - 1437ق - 1438ق |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-5738-23-0 |
| موضوع | حسینی طهرانی، محمد حسین، 1305 - 1374 - سرگذشت نامه - عارفان - قرن14 - مجتهدان و علما |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 3 |
| کد کنگره | /ح55 ح5 55/3 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
این کتاب، به واسطه اقتباس از فرمایش آیت‌الله حاج سید محمدحسین حسینی طهرانی در آغاز کتاب روح مجرد که خطاب به محروم حداد فرمودند: «ای نور مطلق و ای روح مجرد»، به نام «روح مجرد» نامیده شده است؛ زیرا به اعتقاد نویسنده، ایشان نوری بودند که در سایه عبودیت حضرت حق و خاکساری در درگاه وی، از مرز تعین عبور نموده و به وادی اطلاق و تجرد قدم نهادند[۱].
مطالب کتاب، مجموعه‌ای از نوشتجات و فرمایشات نویسنده در جلسات مختلف است که توسط برخی از فضلا در لجنه علمی ترجمه و نشر دوره علوم و معارف اسلام تحریر و تدوین گردیده است[۲].
کتاب مشتمل بر دو بخش است: بخش اول پیرامون قسمت‌هایی از سیره علمی علامه طهرانی در تحصیل علم و برخی رهنمودها و سفارش‌های ایشان برای طلاب علوم دینی است که در موفقیت طلاب در امر تحصیل، بسیار راهشگاست[۳]. برخی از مطالب این بخش، عبارتند از عزم و جدیت در تحصیل[۴]، تبلیغ و نشر علوم و معارف اسلامی[۵]، اهتمام به مطالعه و کتاب‌خوانی[۶].
بخش دوم، مشتمل است بر توضیحاتی درباره مقام عرفانی علامه طهرانی و برخی از اساتیدشان و کلیات و اصول مکتب عرفانی ایشان و برخی از نصایح و دستورالعمل‌های آن بزرگوار پیرامون دقایق و ظرایف سلوک الی الله می‌باشد که به جهت اشتمال بر آیات قرآنی و شواهد روایی و کلمات أساطین اهل معرفت، مجموعه‌ای جامع و نافع گردیده است[۷]. از جمله اساتید ایشان که در این بخش، معرفی شده‌اند، عبارتند از آیات عظام سید جمال‌الدین گلپایگانی، شیخ عباس قوچانی، حداد و علامه طباطبایی[۸].
در قسمتی از کتاب، به بیان مقام علمی علامه طهرانی از زبان بزرگان پرداخته شده است. نویسنده معتقد است کلماتی که اعیان علما و فقها و اساتید عظام ایشان که خود از اسطوانه‌های علم و فقاهت بوده‌اند، در حق ایشان بیان شده، خود دلالت بر علو قدر و پایه جلالت ایشان در علم و عمل دارد[۹].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.