مثنوی (دسوقی)
مثنوی(دسوقی) تعریب(ترجمه از فارسی به عربی) مثنوی معنوی مولانا جلالالدین رومی است در 6 جلد توسط ابراهیم دسوقی شتا.
| مثنوی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | مولوی، جلالالدین محمد (نویسنده) دسوقی‌شتا، ابراهیم (شارح و مترجم) |
| عنوان‌های دیگر | مثنوي. عربي |
| ناشر | المجلس الأعلي للثقافة |
| مکان نشر | [مصر - قاهره] |
| سال نشر | 1418-1416ق. = 1997-1996م. |
| چاپ | چاپ يکم |
| موضوع | شعر فارسي - قرن 7ق. - ترجمه شده به عربي |
| زبان | عربي |
| تعداد جلد | 6 |
| کد کنگره | /آ33 / 5298 PIR |
مثنوى جلال‌الدين محمد بلخى به درخواست شاگردش حسام‌الدين حسن چلبى در سال‌هاى 662 تا 672ق نوشته شد. مثنوی معنوی از 26000 بيت و شش دفتر تشكيل شده و مولوی در آن در ضمن 424 داستان به شيوه تمثيل و در قالب شعری مثنوی، سختى‌هاى انسان در راه رسيدن به خدا را بيان مى‌كند.
به دلیل اهمیت این کتاب، ترجمه‌های مختلفی از آن به عربی صورت گرفته که ترجمه‌های دانشگاهی آن از اعتبار بیشتری برخوردارند. ترجمه حاضر که توسط دکتر ابراهیم دسوقی شتا انجام شده از ترجمه‌های دانشگاهی مثنوی است که در 1988 در قاهره انجام شده است.[۱] ترجمه دسوقی، را به دلیل شتاب بسیار، و شاید هم بضاعت ادبی او در قیاس با ترجمه کفافی، ضعیف و کم‌جان دانسته‌اند. بیشتر یک ترجمه واژه به واژه است که البته برای ما، چون به خود کلام مولانا نزدیک است، این ضعف چندان به چشم نمی‌آید.
طبق نظر نگارنده پایان‌نامه‌ای که در دانشگاه تهران با عنوان «نقد ترجمه دفتر اوّل و دوم مثنوي به زبان عربي از ابراهيم دسوقي شتا و محمد كفافي» با روش توصيفي ـ تحليلي به نقد و بررسي ترجمه دفتر اوّل و دوم مثنوي مولانا پرداخته است، در این کتاب: مترجمان با وجود آشنايي با زبان فارسي، گاه در فهم و ترجمه ضرب المثل ها، كنايه‌ها و استعاره‌ها، اصطلاحات و عبارات خاصّ عرفاني و نيز در انتقال مضمون و معادل‌يابي واژگان دچار اشتباه شده‌اند. همچنين عواملي از قبيل شواهد مربوط به قرآن و حديث، لغات نامأنوس، حذف و افتادگي‌ها و اشتباهات تايپي، از جمله عوامل تأثيرگذار بر عدم انتقال درست پيام از زبان مبدأ به زبان عربي بوده است. در این اثر، مترجمان بيشتر درگير ترجمه‌اي تحت اللفظي بوده‌اند، از طرفي چون زبان مادري آنان فارسي نبوده در بيشتر مواقع در درك صحيح منظور مولانا بويژه(كنايه ها، استعاره ها، اصطلاحات و رموز عرفاني) موفق نبوده‌اند.[۲]
پانویس
منبع مقاله
- پایگاه اینترنتی کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی، به آدرس:
- پایگاه اینترنتی دانشگاه تهران، بخش پایان‌نامه‌ها به آدرس: