عبدالمقصود، عبدالفتاح
عبدالفتاح عبدالمقصود (1291-1372ش)، محقق و دانشمند سنی‌مذهب و نویسنده سرشناس مصری و مؤلف کتاب «الإمام علي بن أبي‌طالب».
| نام | عبدالمقصود، عبدالفتاح |
|---|---|
| نامهای دیگر | |
| نام پدر | |
| متولد | 1912م |
| محل تولد | |
| رحلت | 1372ش / 1413ق / 1993م |
| اساتید | |
| برخی آثار | السقيفه و الخلافه
المجموعه الکامله الامام علي بن ابي‌طالب عليه السلام خاستگاه خلافت : سقيفه، نقطه جدايي خلافت و امامت |
| کد مؤلف | AUTHORCODE06796AUTHORCODE |
تولد
عبدالفتاح در سال 1291ش، برابر با 1330ق و 1912م، در «کَفَر عَشوی» اسکندریه مصر زاده شد.
تحصیلات
ایشان پس از گذراندن تحصیلات دوره ابتدایی در مدرسه رأس التین، دوره متوسطه را در مدرسه عباسیه سپری نمود. از دوران ابتدایی، در نگارش و رسایی بیان استعداد داشت و گاه‌گاهی معلمین او نوشته‌هایش را تکثیر و به‌عنوان نمونه‌ای برگزیده میان دانش‌آموزان دیگر توزیع می‌نمودند. بعدها برای مجله «السيف والناس» نوشته‌هایی در قالب داستان‌ها و لطیفه‌ها ارسال می‌نمود که برای نوجوانان منتشر می‌گشت.
دوره دانشگاهی را در دانشکده ادبیات دانشگاه اسکندریه به تحصیل گذراند و به اخذ درجه لیسانس در رشته تاریخ اسلام از آن دانشکده موفق گردید. بعد در رشته‌های مدیریت و بازرگانی به تحقیق پرداخت.
مشاغل و مناصب
کارمند دفتری، ریاست دایره و بازرس اداری، مسئولیت‌های او در راه‌آهن مصر بود. مدتی کارشناسی تبلیغات و انتشارات مؤسسه اقتصادی قاهره را به‌عهده داشت و زمانی در سمت کارشناس انتشارات و تبلیغات و مدیرکل روابط عمومی سازمان مصالح ساختمانی و حرارتی فعالیت می‌کرد و سپس مدیرکل امور اداری و عضو شورای اداری شرکت آسیاهای شمال اسکندریه شد. چندی بعد معاون رئیس جمهوری (حسن ابراهیم) او را به‌عنوان رئیس دفتر و مدیر کتابخانه نخست‌وزیری تعیین کرد و به عضویت هیئت تحریریه مجله «الحديث» در اسکندریه درآمد و بالاخره رئیس دفتر نخست‌وزیر (محمد صدقی سلیمان) در امور تحریر و انتشارات گردید.
وی از دانشمندان سنی‌مذهب و از نویسندگان برجسته مصر به حساب می‌آید که به هر دو لغت فصیح عربی و زبان عامیانه شعر سروده است. سخن زرین او درباره «الغدير» مشهور است؛ آنجا که می‌گوید: «فضیلت امام معلوم و مشهور است و پیش‌گامی او نسبت به دیگران غیر قابل انکار می‌باشد».
وی تقریظ مفصلی بر کتاب «الغدير» نوشت و مرحوم علامه امینی آن را در چاپ دوم الغدير آورده است.
ایشان، در ذی‌قعده سال 1396ق، برای زیارت بارگاه ملکوتی حضرت ثامن‌الائمه(ع) به ایران مسافرت کرد و در روز یازدهم این ماه، سال‌روز میلاد آن حضرت به مشهد وارد شد. او به قم، تهران، اصفهان، شیراز و خرمشهر مسافرت کرد و در این شهرها با دانشمندان و علما، مجالس و محافلی داشت. مشروح این مسافرت‌ها و رویدادها در کتاب «مع رجال الفكر في القاهره» تألیف سید مرتضی رضوی آمده است.
وفات
ایشان در سال 1372ش، برابر با 1993م، درگذشت.
آثار
بزرگ‌ترین و مهم‌ترین اثر او کتاب «الإمام علي بن أبي‌طالب» در نه جزء است که در مدت سی سال نگاشته است و توسط سید محمدمهدی جعفری به فارسی ترجمه شده است.
غیر از کتب درسی که در موضوعاتی چون: تاریخ، جغرافیا و علوم اجتماعی از او منتشر شده و نیز حدود چهل داستان برای کودکان، دیگر کتاب‌های او عبارتند از:
- أبناء نامع الرسول؛
- يوم كيوم عثمان؛
- صليبية إلی الأبد؛
- الزهراء أم‌أبيها؛
- فاطمة الزهراء في نور محمد؛
- السقيفة والخلافة[۱].
پانویس
- ↑ ر.ک: افتخارزاده، سید حسن، ص29-32
منابع مقاله
افتخارزاده، سید حسن (مترجم)، «خاستگاه خلافت»، تألیف عبدالفتاح عبدالمقصود، نشر آفاق، تهران، چاپ اول، 1376ش.