اهری، عبدالقادر بن حمزه
عبدالقادر اهری از حکمای قرن هفتم است که یک اثر از او با نام «الأقطاب القطبية» یا «البلغة في الحكمة» که متنی فلسفی مبتنی بر آرای شیخ اشراق یا لااقل تأثیرپذیرفته از آرای اوست برجای مانده است.[۱].
| نام | اهری، عبدالقادر بن حمزه |
|---|---|
| نامهای دیگر | قطب‌الدين ابوالفضائل عبدالقادر بن حمزه بن ياقوت الاهري |
| نام پدر | حمزه |
| متولد | قرن هفتم |
| محل تولد | اهر |
| رحلت | / 657ق |
| اساتید | امام فخر رازی، |
| برخی آثار | الأقطاب القطبية |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00731AUTHORCODE |
نام کامل او «عبدالقادر بن حمزه بن یاقوت اهری» است. اطلاعات ما درباره او منحصر است به آنچه ابن فـوطی در مجمع الآداب فی معجم الألقاب ذکر کرده است. ابن فوطی، عبدالقادر اهری را چنین معرفی می‌کند: [اهری] از حکمای صوفی متأله بود، در جوانی در جستجوی تجرید و تحصیل سفر کرد و به خراسان و فـارس رفـت و [نیز] در هرات نزد امام فخر رازی درس خواند و در ایام مستنصر بالله وارد بغداد شد[۲].
پس‌ازاینکه از سفر طولانی‌اش برگشت، بهاءالدین کلیبری از او دعوت کرد و مدرسه‌ای نیکو برای او آماده ساخت و فرزندانش را در آن مدرسه برای تحصیل به اهـری سپرد و معاش او را تأمین کرد، اهری مدتی در آنجا بود سپس به اهر برگشت و به تدریس پرداخت و جماعتی از طالبان علم از محضر او استفاده کردند. وفات او در اواخر سال 657ق بوده است.[۳].