نواب طهرانی، مهدی
ميرزا مهدى نواب تهرانى (متولد 1210ق)، ملقب به بدايع‌نگار، از خاندانى تاجرپيشه بود و خود شغل صرافى و تجارت داشت.
ولادت
با توجه به قراين موجود، مى‌توان گفت قطعا در سال 1210ق زاده شده است.
تحصیلات
از نوشته‌ها و اشاره‌هاى گهگاه او برمى‌آيد كه در دوران جوانى به خوبى تحصيل دانش نموده و بر ادبيات فارسى و عربى و تاريخ وقوف كامل پيدا كرده است اما با اين همه پس از رسيدن به سن كمال، شغل صرافى و تجارت اختيار كرد و چون با دستگاه ديوانى ارتباطهايى داشت، از همين راه با حاجى ميرزا آقاسى مرتبط شد.
بعدها روابط وى با ميرزا آقاسى به تيرگى گراييد و وى رهسپار شيراز شد. نواب پس از درگذشت محمد شاه قاجار و بركنارى ميرزا آقاسى از صدارت، در اوائل سلطنت ناصرالدين شاه به تهران بازگشت اما با امیرکبیر هم ميانه‌اى نداشت. وى در دوره سه ساله صدارت امير كبير خانه‌نشين بود.
وفات
او در اواخر صدارت امير يا حداكثر در اوائل دوران ميرزا آقاخان نورى به بيمارى سل درگذشت اما از سال دقيق درگذشت او اطلاعى در دست نيست.
آثار
از وى تا كنون دو اثر شناخته شده كه عبارتند از:
- كفايه العرفان
- رساله دستور الاعقاب.