نهاوندی، محمد
محمد نهاوندى (۱۲۹۱ ـ ۱۳۷۱ق)، متخلص به تجلی، فقیه، قرآن پژوه، مفسر، اثر معروف ایشان نفحات الرحمن فی تفسیر القرآن
| نام | نهاوندی، محمد |
|---|---|
| نام‌های دیگر | آیت‌الله نهاوندی
نهاوندی، محمد بن عبدالرحیم |
| نام پدر | آیت‌الله حاج شیخ عبدالرحیم نهاوندی |
| متولد | 15 رجب سال 1291ق برابر با 1252 ش |
| محل تولد | نجف اشرف |
| رحلت | 1330 ش یا 1371 ق |
| اساتید | سید اسماعیل صدر |
| برخی آثار | نفحات الرحمن فی تفسیر القرآن |
| کد مؤلف | AUTHORCODE04147AUTHORCODE |
ولادت
آیت‌الله محمد نهاوندی فرزند آیت‌الله حاج شیخ عبدالرحیم نهاوندی در پانزدهم رجب سال 1291ق در نجف اشرف در خانواده روحانى متولد شد. در سن چهار سالگى همراه پدرش براى زیارت به مشهد مقدس مشرف شد و پس از بازگشت، در تهران اقامت گزید.وى در سال 1303 پدر ارجمند خود را از دست داد و تحت سرپرستى برادر بزرگوار و دانشمند خویش مرحوم حاج شیخ محمدحسن نهاوندى قرار گرفت.
تحصیلات
فقه، اصول و حکمت را نزد برادر خود و علماى تهران به پایان رسانید و آن گاه در سال 1317 به همراه برادر محترمش تهران را به مقصد مشهد مقدس ترک کرد و در این مکان مقدس از بزرگانى همچون شیخ اسماعیل ترشیزى و میر سید على حائرى و حاج شیخ حسنعلى تهرانى بهرۀ کافى برد و در همان ایّام، اجتهاد ایشان مورد گواهى اساتید بزرگوارشان قرار گرفت.
سپس در سال 1324 به قصد ادامه و تکمیل تحصیلات خود به عراق مهاجرت نمود.ابتدا در کربلا از محضر آیت‌الله سید اسماعیل صدر و پس از رفتن به نجف اشرف دروس فقه و اصول را در محضر پر فیض آیات عظام: سید محمد کاظم یزدى، آخوند ملا محمد کاظم خراسانى و حاج میرزا حسین حاج میرزا خلیل به کمال رساند.در اخلاق، از شاگردان مرحوم آخوند ملا حسینقلى همدانى به شمار مى‌رود، مدتى را هم در سامرا از درس آیت‌الله محمدتقى شیرازى بهره برد.
در سال 1330 پس از شنیدن خبر کسالت و سکته برادر گرانقدرش به مشهد مقدس بازگشت و در آنجا رحل اقامت افکند و مشغول تدریس و تألیف شد.
اشعار
شیخ محمّد نهاوندى، فقیهى وارسته بود و در تمام عمر شریفش، به اهل بیت علیهم‌السلام، محبت مى ورزید. در رثاى ائمه علیهم‌السلام به سرودن مصیبت‌نامه‌اى به نام زبده «المصائب» پرداخت و در لابلاى اشعار وى، عشق و علاقه تابناک او به ساحت مقدّس ائمه هویدا مى‌باشد .
آیت‌الله نهاوندى در شعر، «تجلّى» تخلص مى‌نمود و اشعار فارسى و عربى وى، داراى سبکى روان و ساده، همراه با مضامینى پر محتوا و قافیه‌اى موزون مى‌باشند.[۱]
وفات
وى در ۲۵ ربیع الثانى سال ۱۳۷۱ق و در سن 79 سالگى در حال اشتغال به عبادت، دار فانى را وداع گفت و به جوار حق پیوست و در دارالضیافة حرم مطهر حضرت امام رضا علیه‌السّلام به خاک سپرده شد.
آثار
- ضیاء الابصار فى مباحث الخیار
- سراج النهج فى مسائل العمرة و الحج
- دیوان اشعار
- حاشیه بر کتاب صلاة مرحوم حایرى
- نفحات الرحمن فى تفسیر القرآن و تبیین الفرقان
- خلل الصّلاة
- زبدة المصائب
پانویس