ابیوردی، علی
علی ابیوردی (۱۲۸۲-۱۳۵۷ق)، فقیه، مجتهد، شاعر و متخلص به «حبیب» و از شخصیت‌های برجسته علمی و سیاسی جنوب ایران، از پرچم دارن مبارزه با استبداد و فرقه ضاله بابیه و بهائیه
| نام | ابیوردی، علی |
|---|---|
| نامهای دیگر | |
| نام پدر | حبیب‌الله |
| متولد | 1282ق |
| محل تولد | لاله‌گون سرحد چهاردانگ اقلید |
| رحلت | ۱۳۵۷ق |
| اساتید | عبدالجبار جهرمی |
| برخی آثار | تعليقة علی فرائد الأصول (شيرازی)
دزد بگير |
| کد مؤلف | AUTHORCODE08258AUTHORCODE |
ولادت
شیخ علی فرزند حبیب‌الله در سال 1282ق، در روستای لاله‌گون سرحد چهاردانگ اقلید به دنیا آمد. او در ابیورد شیراز رشد کرد[۱].
تحصیلات
علی ابیوردی وقتی به سن نوجوانی رسید، در چهارده‌سالگی (۱۲۹۶ق) به شیراز سفر کرد و چند سالی در محله سنگ سیاه در منزل عموزاده‌اش مرحوم حاج عبدالله تاجر ابیوردی سکونت گزید و به تحصیل درس عربی مشغول شد و به تشویق حاج عبدالله تاجر ابیوردی تحصیلات عربی را در حوزه درس مرحوم حاج شیخ عبدالجبار جهرمی که در آن زمان از مجتهدین درجه اول شیراز بشمار می‌آمد آغاز نمود. سپس دروس حوزوی را در محضر شیخ محمدحسین محلاتی از علمای بزرگ شیراز و ملا عبدالجبار جهرمی فراگرفت[۲].
پس از تحصیل مقدمات، در 24 سالگی برای ادامه تحصیل به سامرا رفت و در حوزه درس مرحوم آیت‌الله حاج سید حسن شیرازی (میرزای شیرازی) پیشوای ضد استبداد شرکت نمود، درحالی‌که مجتهدی از فحول علما و فضلای عصر خود بشمار می‌رفت. بعد از رحلت استاد مجتهد خود که پیشوای شیعیان و رئیس حوزه‌های علمیه شیعه آن عصر بود از سامرا به نجف مشرف شد.
پس از چندی حکیمی نامدار، فقیهی زبردست، ریاضی‌دانی نابغه، در یک کلمه جامع معقول و منقول گردیده، به وطن مراجعت کرد[۳].
اساتید
شاگردان
شیخ علی ابیوردی در طول ده‌ها سال اقامت در نواحی فارس، موفق به تربیت شاگردان بسیاری شد و فقه و اصول و فلسفه، به‌خصوص ریاضیات درس می‌داد. یکی از کتبی که مرحوم ابیوردی تدریس می‌نموده کتاب مشهور «كفاية الأصول» استاد خود آخوند خراسانی است. سید محی‌الدین فال‌اسیری نوه سید علی‌اکبر فال‌اسیری، شیخ محمدعلی حکیم، میرزا جواد دارابی، سید عبدالله شیرازی، سید نورالدین حسینی شیرازی، سید علی‌اکبر آیت‌اللهی جهرمی، سید محمدباقر آیت‌اللهی شیرازی، سید محمدکاظم آیت‌اللهی شیرازی، میر محمدلطیف رضاتوفیقی و… از شاگردان وی بودند.
شیخ علی ابیوردی از آخوند خراسانی اجازه نقل حدیث داشت و افرادی چون میرزا جواد دارابی، آیت‌الله مرعشی نجفی و سید علی‌اکبر آیت‌اللهی جهرمی از وی اجازه نقل روایت داشتند.
ورود به عرصه سیاست
شیخ علی ابیوردی به درخواست استاد خود آخوند خراسانی که از روحانیون ایران خواسته بود در انقلاب عظیم مشروطه شرکت کننده، لبیک گفته و در انتخابات مجلس دوم مشروطه (۱۳۲۷-۱۳۳۰ق) شرکت کرد و جزو منتخبین فارس برگزیده شد.
ذوق شعری
شیخ علی که در شعر و شاعری طبع بلند و غرایی داشت، به‌مناسبت نام پدرش که حبیب‌الله بود تخلص شعری «حبیب» را اختیار نمود، ولی ازآن‌رو که چندان میل و علاقه نداشت که دیوان مستقلی به نام ایشان تدوین گردد، اغلب اشعار را بدون تخلص می‌سرود و چون نسخه مرتبی نداشت، اکثرشان از بین رفته است، به‌جز آنچه برادرش از گوشه و کنار جمع‌آوری کرده و به کمک مدیر کتابخانه احمدی شیراز آقای محمدکریم اردبیلی - از ارادتمندان شیخ علی - چاپ نموده است. مشهورترین شعر او قصیده‌ای نونیه، به‌تبع قصیده مدائنیه خاقانی است.
او علاوه بر اینکه شاعری چیره‌دست بود، از نعمت هنر خط خوش و زیبا نصیب داشته، نگارش چند جلد کلام‌الله مجید را ثمر عمر نموده است[۴].
وفات
ایشان بعد از 75 سال عمر در سال 1357ق، از دنیا رفت[۵].
آثار
- تعليقة علی فرائد الأصول؛
- دزد بگیر؛
- دیوان کنز النصایح یا گنج سعادت؛
- ذخيرة المعاد[۶].
پانویس
منابع مقاله
- مستوفیان، علی‌امیر، مقدمه کتاب «دزد بگیر»، تألیف شیخ علی ابیوردی شیرازی، نشر راه نیکان، تهران، چاپ اول، 1388ش.
- ویکی‌پدیای فارسی، صفحه شیخ علی ابیوردی، 8 آذر 1399