ابن منده، عبدالوهاب بن محمد
ابوعمرو عبدالوهاب بن محمد بن اسحاق بن منده (386ق-475ق)، محدث و تاجر اصفهانی قرن پنجم.
ولادت
وی در سال 386ق، متولد شد.
تحصیل و اساتید
وی از پدرش حدیث بسیار شنید و نیز در موطن خود اصفهان از ابواسحاق ابراهیم بن خرشید، ابوعمر بن عبدالوهاب سُلَمى، جعفر بن محمد فقیه، محمد بن ابراهیم جرجانى، ابوبکر بن مردویه و...، استماع حدیث کرد.
مسافرت
فارسى از یک سفر او به نیشابور یاد می‌کند. وی در آنجا از ابوسعید محمد صیرفى حدیث شنیده است. فارسى به حدیث گفتن او در نیشابور نیز اشاره دارد. ظاهراً او مدتى هم در طوس اقامت کرد و در آنجا بود که ابن قیسرانى به دیدار او رفت. وی سفرهایى نیز به شیراز، همدان، مکه و ری داشته است و در این سفرها مانند پدرش تجارت هم می‌کرد.
شاگردان
پسرش یحیى بن عبدالوهاب، مؤتمن ساجى، اسماعیل بن محمد تیمى، ابونصر احمد غازی و برادرش خالد بن عمر، حسین بن عبدالملک خلال، حسن بن عباس رستمى، مسعود ثقفى و محمد بن احمد باغبان از او روایت کرده‌اند.
در اصفهان، محبوب‌القلوب بین خاص و عام بود و در گردآوری حدیث، فرزند را به همکاری خویش خوانده بود.
وفات
وی سرانجام در شب ۲۹ جمادی‌الثانی ۴۷۵ق، وفات یافت.
آثار
- احادیث ابن منده (ضمن مجموعه‌ای در کتابخانه ظاهریه موجود است)؛
- فوائد (موجود در دارالکتب مصر و کتابخانه ظاهریه)؛
- معرفة الصّحابة (حافظ مؤتمن بن احمد ساجی آن را تمام کرده است)[۱].
پانویس
- ↑ ر.ک: مؤذن جامی، محمدمهدی، ج4، ص700مهدوی؛ سید مصلح‌الدین، ج1، ص223-224
منابع مقاله
- مؤذن جامی، محمدمهدی، دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377ش.
- مهدوی، سید مصلح‌الدین، «اعلام اصفهان»، سازمان فرهنگی - تفریحی شهرداری اصفهان، اصفهان، چاپ اول، 1386ش.