باجوری، ابراهیم
ابراهیم بن محمد باجُوری (یا بَیْجوری) (1198-1276ق)، عالم و نویسنده شافعی.
تولد
ابراهیم در 1198ق، در باجُور، دهکده‌ای در ایالت منوفیه مصر متولد شد.
تحصیلات و مشاغل
ایشان در الازهر تحصیل کرد و سپس در آنجا به تدریس پرداخت. در 1263 شیخِ الازهر شد.
وفات
وی در 1276ق، درگذشت.
آثار
مشهورترین آثار او عبارتند از:
- رسالة في علم التوحيد؛
- المواهبُ اللَدُنيّة که شرحی بر کتاب الشمائل ترمذی است؛
- حاشیه‌ای بر فتح القريب محمد بن القاسم غَزّی (متوفی 918ق)، که خود شرحی است بر التقريب (یا المختصر، غاية الاختصار) ابوشجاع احمد بن حسین اصفهانی شافعی؛
- شرحی بر العقيدة الصغری یا أم‌البراهين سَنوسی؛
- حاشیه‌ای بر شرح جوهرة التوحيد ابراهیم بن ابراهیم لَقانی؛
- حاشیه‌ای بر شرح شِنْشَوری بر ارجوزه رَحبْی؛
- حاشیه‌ای بر شرح اخضری بر کتاب خویش السُلَّم المرونق؛
- شرح بر كفاية العوام استادش فَضالی؛
- شرحی بر الترصيف في علم التصريف نوشته عبدالرحمن بن عیسی مرشدی؛
- حاشیه‌ای بر شرح فرائد الفوائِد في الاستعارة، نوشته لیثی سمرقندی؛
- شرحی بر تحریر منظومی از آجرومیه ابن آجروم؛
و...[۱].
پانویس
- ↑ ر.ک: یونبل (د. اسلام)، ج1، ص120
منابع مقاله
یونبل (د. اسلام)، دانشنامه جهان اسلام، زیر نظر سید مصطفی میرسلیم، تهران، بنیاد دائرة‌المعارف اسلامی، چاپ اول، 1375ش.