طائی، احمد بن عامر
احمد بن عامر طائی (157-260ق)، از اصحاب امام رضا(ع)، امام هادی(ع) و امام حسن عسکری(ع) و از راویان حدیث بوده است.
ولادت
ابوجعد احمد بن عامر بن سلیمان بن صالح طائی، در سال ۱۵۷ق، به دنیا آمد[۱].
نسب
وی از نسل عامر بن حسان بن شریح است که حسان در صفین و عامر در کربلا به شهادت رسیدند[۲].
مصاحبت با امامان(ع)
وی از اصحاب امام رضا(ع) بود که در سال ۱۹۴ق، آن حضرت را ملاقات کرده و از ایشان روایت کرده است[۳].
فرزندش عبدالله گفته است که پدرم مؤذن امام هادی(ع) و امام حسن عسکری(ع) بود[۴].
از گفتار صدوق برداشت می‌شود که وی از اصحاب امام هادی(ع) و امام حسن عسکری(ع) بوده و تا آن زمان، بیش از صد سال عمر داشته است[۵].
راویان از وی
از وی، پسرش عبدالله (متوفی ۳۲۴ق) و ابراهیم بن هاشم روایت کرده‌اند[۶].
شیوخ
مامقانی به نقل از شیخ صدوق می‌نویسد که عبدالله بن احمد طائی در سال ۲۶۰ق، از پدرش ابوجعد حدیث شنیده است[۷].
وفات
وی در سال 260ق، به رحمت ایزدی پیوسته است[۸].
آثار
اثر احمد طائی نوشته‌ای است که از امام رضا(ع) روایت کرده و با عناوین «نسخة الرضا(ع)»، «صحيفة الرضا(ع)»، «مسند الرضا(ع)» و «الرضويات» شهرت دارد[۹].
پانویس
منابع مقاله
بی‌نام، برگرفته از دانشنامه حوزوی «ویکی‌فقه»، به آدرس اینترنتی: http://wikifeqh.ir/%D8%A7%D8%A8%D9%88%D8%AC%D8%B9%D8%AF_%D8%A7%D8%AD%D9%85%D8%AF_%D8%A8%D9%86_%D8%B9%D8%A7%D9%85%D8%B1_%D8%B7%D8%A7%D8%A6%DB%8C