کاشف‌الغطاء، مهدی
مهدى کاشف‌الغطاء (۱۲۲۶-۱۲۸۹ق)، فرزند شيخ على صاحب «الخيارات» و نوه عالم بزرگ شيخ جعفر کاشف‌الغطاء صاحب «كشف الغطاء»، يكى از علماى شيعى امامى، فقیه، اصولی، مرجع تقلید، ادیب و شاعر
| نام | کاشف‌الغطاء، مهدی |
|---|---|
| نام‌های دیگر | |
| نام پدر | شيخ على |
| متولد | ۱۲۲۶ق |
| محل تولد | نجف اشرف |
| رحلت | 1289ق |
| اساتید | پدرش شيخ على
عمويش شيخ حسن برادرش شيخ محمد |
| برخی آثار | مورد الأنام في شرح شرائع الإسلام |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00312AUTHORCODE |
ولادت
در سال 1226ق، در نجف اشرف، ديده به جهان گشود.
ايشان از بزرگ‌ترين علما و رئيس فقهاى عصر خويش بوده و بزرگان زيادى چون سيد الأمين در «التكملة»، صاحب «الحصون المنيعة» و شيخ مرتضى انصارى در «معارف الرجال»، ايشان را ستوده و از وى به‌عنوان عالمى اديب، فقيهى فاضل، مجتهدى اصولى و شاعرى بليغ ياد كرده‌اند.
اساتيد
- شيخ احمد فرزند شيخ عبدالله دجيلى (متوفى 1256ق)؛
- پدرش شيخ على؛
- عمويش شيخ حسن صاحب «أنوار الفقاهة»؛
- برادرش شيخ محمد.
وى در دوران زندگى بابركت خويش، شاگردان و عالمان فراوانى را تربيت نمود كه از جمله آنها مى‌توان به افراد زير اشاره كرد:
- استاد شيخ حسن مامقانى؛
- سيد اسماعيل صدر؛
- شيخ فضل‌الله نورى؛
- شيخ عبدالله مازندرانى؛
- شيخ جواد رشتى؛
- سيد محمدكاظم طباطبائى يزدى؛
- شيخ اسماعيل تنكابنى (متوفى حدود 1291ق).
ايشان از شيخ على عليارى تبريزى (متوفى 1327ق)، ميرزا بهاءالدين فرزند نظام‌الدوله، سيد محمدرضا فرزند مير محمدعلى كاشانى، سيد محمدهاشم چهارسوقى، شيخ ملا على قره‌داغى و سيد محمدرضا فرزند مير على كاشانى روايت نقل كرده است.
آثار ايشان عبارتند از
- كتاب في البيع؛
- كتاب في الخيارات؛
- رساله عمليه؛
- رسالة مبسوطة في الصوم و المكاسب المحرمة.
اين عالم بزرگ، در ساختن مدارس علمیه، تلاش و كوشش فراوانى داشته و از جمله آثار عمرانى ايشان، مى‌توان به «المدرسة المهدية» در نجف اشرف، مقابل مقبره شيخ طوسى، اشاره كرد كه هم‌اكنون نيز موجود بوده و طلاب علوم دينى، در آن مشغول تحصيل مى‌باشند. مدرسه ديگرى نيز در كربلا به همين نام به ايشان منسوب مى‌باشد. از ديگر آثار ايشان، ساختن «قبة البيضاء» و رواق بر روى مقبره اجداد خويش در شهر نجف مى‌باشد.
ايشان به فصيح و بليغ بودن و نيز برخوردارى از حافظه‌اى قوى، معروف بودند.
شعراء، ادباء و علماى بسيارى از ايشان به نيكى ياد كرده و او را ستوده‌اند، از جمله: ميرزا ابوالقاسم (امام جمعه تهران)، اديب شيخ حمادى، شيخ محمدسعيد فرزند محمودسعيد، شيخ احمد فرزند شيخ عبدالحسين شكرزاده.
وفات
سرانجام اين عالم بزرگ، در شب سه‌شنبه، صفر سال 1289ق، در نجف اشرف وفات يافته و در صحن علوى، در مقبره‌اى كه به اين خاندان منسوب است، مدفون گرديد.