ابن شاهین، عمر بن احمد
ابن شاهين، ابوحفص عمر بن احمد بن عثمان (297-385ق)، ملقب به واعظ، محدث و رجالى بغداد.
سفرها
ابن شاهین، اصالتاً از مرورود خراسان بود. او از 11 سالگى در بغداد به استماع حديث پرداخت و پس از سال 330ق برای استماع از محدثان دمشق به آن شهر هجرت نمود.وى سفرهایى نيز به بصره، فارس و مصر داشته است.
اساتید و مشایخ
از جمله مهم‌ترين مشايخ ابن شاهين در حديث مى‌توان از ابوبكر بن ابى‌داوود، ابوالقاسم بغوى و محمد بن محمد باغندى نام برد. او در قرائت نيز از ابن ابى‌داوود، ابن مجاهد، ابوبكر نقاش و احمد بن مسعود زهرى بهره جست.
شاگردان
راویان بسيارى از جمله پسرش عبيدالله بن عمر، محمد بن ابى الفوارس، هلال بن محمد حفار، احمد بن محمد بَرْقانى و ابوسعد مالينى از او استماع حديث كرده‌اند و حسین بن على طناجيرى از وى قرائت آموخته است.
جایگاه ابن شاهین نزد علمای رجال و حدیث
لازم به ذكر است كه ابن شاهين نخستين بار در 332ق در بصره حديث گفته است. برخى از رجال‌شناسان بر وثاقت ابن شاهين در نقل حديث نيز تصريح كرده‌اند. خطيب بغدادى ذهبى معتقد است كه ابن شاهين به غوامض و مشكلات حديث احاطه نداشت و جمعى از اهل حديث سهل‌انگارى و اشتباهات وى را گوشزد كرده‌اند و در منابع اشاره شده كه وى دانش چندانى در فقه نداشته است.
وفات
او در سال 385ق در بغداد وفات يافت و در باب حرب كنار قبر احمد بن حنبل مدفون شد.
آثار
ابن شاهين داراى آثار بسيارى بوده كه شمار آنها را تا 330 عنوان ذكر كرده‌اند. از آن جمله است:
1. تاريخ اسماء التقات ممن نقل عنهم العلم؛
2. فضائل فاطمه الزهراء(ع)؛
3. امالى ابن شاهين؛
4. شرح مذاهب اهل السنه (ظاهريه)؛
5. ناسخ الحديث و منسوخه[۱].
پانویس
- ↑ ضیایی، علی‌اکبر، ج4، ص62
منابع مقاله
ضیایی، علی‌اکبر، دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائره‌المعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377.