ابن فهد، عمر بن محمد
نجم‌الدين عمر محمد بن محمد بن فهد (812-885ق)، مورخ، از اهالی مکه ، از آثار او إتحاف الوری بأخبار أم القری
| نام | ابن فهد، عمر بن محمد |
|---|---|
| نام‌های دیگر | ابن فهد، محمد بن محمد
قرشی هاشمی، محمد بن محمد مکی، نجم‌الدین محمد هاشمی المکی، عمر ابن فهد |
| نام پدر | محمد |
| متولد | 812ق |
| محل تولد | مکه |
| رحلت | 885ق |
| اساتید | ابوبكر مراغى
عبدالرحمان زرندى جمال‌الدين بن ظهيره |
| برخی آثار | إتحاف الوری بأخبار أم القری |
| کد مؤلف | AUTHORCODE09829AUTHORCODE |
از سرشناس‌ترين افراد خاندان ابن‌فهد است. این خاندان از بزرگ‌ترين خاندان‌هاى مكه است كه برای آن نسبت‌هاى علوى، قُرَشى، هاشمى و مكى برشمرده‌اند. همه افراد شناخته شده این خاندان -جز عطيه كه سخاوى او را مالكى مذهب دانسته است- شافعى بوده‌اند. اشتهار این خاندان بيشتر در سده‌هاى هشتم تا دهم بوده است و در این دوره، كسانى از آن خاندان در دانش و تجارت بلند آوازه شدند. دانش عالمان این خانواده بيشتر در جهت ضبط و ذكر اهمیت سرزمین حجاز (تاريخ محلى) بكار گرفته شده است.
عزالدين عبدالعزيز بن عمر بن فهد (26 شوال 850-922ق) فرزند ایشان می باشد.
ولادت
لقب ديگر او سراج‌الدين و كنيه‌اش ابوالقاسم بود. نام نخستين وى محمد بوده است، اما وى را بيشتر عمر مى‌خواندند. در مكه متولد و رشد كرد.
تحصیلات
مقدمات قرآن و حديث و فقه را از پدر آموخت و از استادان مكه و دانشمندان مقيم يا مسافر آنجا علوم ديگر فراگرفت. پدرش از علماى سرزمینهاى ديگر برای او اجازه گرفت. در مكه از سخاوى و در قاهره از ابن‌حجر استفاده كرد. مسافرت‌هاى علمى متعدد به قاهره و حلب كرد و در این گشت و گذارها در هر جا از هر كس ممكن بود، حتى از كسانى كه پايه علمى آنان پايين‌تر از خود او بود، بهره گرفت و استفاده كرد. نجم‌الدين از دانشمندانى است كه مشايخ زياد داشت و حديث و روايت بسيار فرا گرفته بود.
اساتید
وى از اساتيد زيادى كسب فيض كرده است كه ابوبكر مراغى، عبدالرحمان زرندى و جمال‌الدين بن ظهيره از آن جمله‌اند.
ابن‌حجر كه با او مكاتبه داشت، از وى خواست تا پس از پدرش تقى‌الدين ضبط وفيات يمن و مكه را ادامه دهد و نوشته‌هاى خود را در این مورد به نظر او برساند. مقريزى هم از نجم‌الدين و پدرش به عنوان دو محدث بسيار آگاه حجاز ياد كرده و برای نجم‌الدين آينده درخشانى پيش‌بينى كرده بوده است. تقى جراعى، از بزرگان علماى حنبلى مسند احمد بن‌حنبل را نزد او خواند. سخاوى نيز از نجم‌الدين استفاده كرد و میان آن دو تا پایان عمر نجم‌الدين مكاتبه برقرار بود. وى با عايشه دختر عفيف عبدالرحمان بن محمد اصفهانى مكى معروف به عجمى ازدواج كرد. در آخر عمر به اندك ضعف جسمانى و بينايى گرفتار شد و با اينهمه روش همیشگى خود را از دست نداد.
وفات
نجم‌الدين در مكه درگذشت و در مقبره بنى‌فهد دفن شد.
آثار
- المعجم، (مجموعه تراجم مشايخ حديث و اجازات نجم‌الدين)؛
- اِتحاف الورى باخبار اُمّ القُرى؛
- بذل الجهد فيمن سمى بفهد و ابن‌فهد؛
- التبيين للطبريين؛
- تذكرة الناسى باولاد ابى عبدالله الفاسى؛
- الدُّر الكَمین بذيل العِقد الثَمین في تاريخ البلد الامین؛
- السر الظهيرى باولاد احمد النویرى؛
- غاية الامانى في تراجم اولاد القسطلانى؛
- الفهرست؛
- اللباب في الالقاب؛
گذشته از این آثار، نجم‌الدين استخراجات زيادى برای خود و ديگران به عمل آورده بود. از سودمندترين كارهاى او ترتيب دادن فهارس الفبايى برای برخى کتاب‌هاى مهم تراجم مانند الحلية، المدارك، تاريخ الاطباء، طبقات الحنابلة و تذكرة الحفاظ و ذيلهاى آن بود.