احمدیه، عبدالله
عبدالله خان احمديه پاک نهاد در سال 1265ش در شهر آمل بدنيا آمد.
| نام | احمدیه، عبدالله |
|---|---|
| نام‌های دیگر | احمدیه بندار، عبدالله |
| نام پدر | |
| متولد | 1265 ش |
| محل تولد | |
| رحلت | 1338 ش |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE03005AUTHORCODE |
پدر وى، میرزا محمدحسن بیک بن دار از سران و محترمین طايفه بن دار، یکى از طوايف دلارستاق، تيراندازى دلاور و سربازى شجاع و عارفى فروتن بود.
تحصیلات
عبدالله خان دوران كودكى و نوجوانيش را در آمل گذراند و آغازينه‌هاى دانش‌آموزى را به روال آيين آن دوران در مكتب متداول زمان سپرى كرد. هنگامى كه امیر مكرم، حاكم مازندران، صحت الملك را برای تربيت و آموزش فرزندش به آمل دعوت كرد تا ديرگاهى در آن ديار اقامت گزيند، امیر مكرم كه تيزهوشى عبدالله را در فراگيرى دروس شنيده بود، پشنهاد كرد تا صحت الملك او را نيز آموزش دهد. پيشرفت تحصيلى و فراست این نوجوان چنان استاد را فريفته ساخت كه به هنگام بازگشت به تهران، با اجازه و الدينش او را با خود برد تا در دارالفنون تحصيل كند.
وى تحصيلات مقدماتى را بر روال آيين آن دوران در مكاتب زمانه در آمل سپرى كرد و تحصيلات متوسط خود را در دارالفنون تهران به پایان برد و برای ادامه تحصيل به مدرسه طب دارالفنون رفت. در آن دوران در مدرسه طب دارالفنون كه در حكم دانشكده پزشكى امروز بود، به تحصيل پرداخت. وى سال‌هاى تحصيل را سپرى كرد و در سال 1294ش مدرک ديپلم دكتراى خویش را دريافت كرد و سپس به كارورزى در بيمارستان پرداخت. بيمارستان نظامى احمديه نخستين طبابت‌گاه او به‌شمار مى‌آيد. از این رو به خدمت ارتش نيز در آمد و به درجه سرگردى (ماژورى) نايل شد. چندى نگذشت كه از ارتش خارج شد و به مسافرت‌ها و ماموريت‌هاى ادارى روى آورد. سپس به تدريس تاريخ طبيعى پزشكى، انگل‌شناسى و زيست‌شناسى در مدرسه طب پرداخت و موفقيت‌هاى علمى بسيارى كسب كرد.
مرحوم صحت الملك مربى دوران ابتدايى او بود و در دوران دانشجویى ايشان از اساتيدى ایرانى چون دكتر حكيم اعظم و دكتر امیراعلم و اساتيد فرانسوى چون پروفسور گاله، گاشه، مولر و ژرژ بهره جسته بود.
آثار
تأليفات وى عبارتند از:
- با طبيعت بر بالين بيمار.
- درمان روماتيسم، نقرس و سياتیک.
- راز درمان.
- طبيب خادم طبيعت است.
وفات
وى در روز دوشنبه چهارم مرداد ماه 1338ش در تهران در گذشت. آنچه در آخرين لحظات زندگى در كنار خود داشت، قلم، دوات و تعدادى از دفترچه‌هاى شرح‌حال بيمارانش بود. مزار وى در مقبره امامزاده عبدالله است.