مدرس وحید، احمد
احمد مدرس وحید یا حاج میرزا آقا باغمیشهای، از علمای معاصر و بنام دیار آذربایجان و تبریز است که اجازه اجتهادش را از دست آیت‌الله سید محسن حکیم و آیت‌الله سید ابوالقاسم خویی گرفت.
| نام | احمد مدرس وحید |
|---|---|
| نام‌های دیگر | میرزا احمد مدرس وحید |
| نام پدر | |
| متولد | 1334ق |
| محل تولد | تبریز |
| رحلت | 9 مرداد 1363ش/1404ق- قم |
| اساتید | حاج سید عبدالحجت ایروانی، حاج میرزا فتاح شهیدی، شیخ علی‌اکبر نحوی، سیدحسن خویی و حاج میرزا رضی زنوزی |
| برخی آثار | شرح نهج‌البلاغة (مدرس وحید) |
| کد مؤلف | AUTHORCODE04626AUTHORCODE |
او در سال 1334ق به دنیا آمد. تنها دو سال داشت که پدرش توسط اشرار به شهادت رسید و گرد یتیمی بر چهرهاش نشست.
ادامه زندگی برای او و خانواده البته دشوار بود و مرارتهای زیادی را متحمل شد، بااینحال در نوجوانی به تحصیل علوم آلمحمد(ص) علاقهمند شد و در این راه محضر استادانی مانند حضرات آیات حاج سید عبدالحجت ایروانی، حاج میرزا فتاح شهیدی، شیخ علی‌اکبر نحوی، سیدحسن خویی و حاج میرزا رضی زنوزی را درک و نزد آنان تلمذ کرد و این در حالی بود که برای امرارمعاش هم به کار روزانه میپرداخت.
تلاش و مجاهدت زائدالوصف علمی او موجب شد تا در جوانی اجازه اجتهاد خود را از محضر بزرگانی مانند آیت‌الله سید محسن حکیم و آیت‌الله سید ابوالقاسم خویی دریافت دارد.
سیره عملی
درباره سیره عملی آیت‌الله حاج میرزا آقا باغمیشهای، سخنان فراوانی نقل شده است:
نقل است که ایشان هیچوقت اجازه نمی‌داد تا شاگردان و علاقهمندانش در پشت سر او حرکت کنند و این کار را خلاف اخلاق می‌دانست.
وی به خواندن مداوم و مستمر زیارت عاشورا اهتمام داشت و همگان را به مداومت در خواندن این زیارت ارجمند فرا می‌خواند. دعای توسل و زیارت امام زمان(عج) از دیگر متونی است که آیت‌الله باغمیشهای به خواندن مستمر آنان تشویق می‌کرد و البته خود نیز به آنها مقید بود.
ایشان تلاش داشت تا در گذران زندگی روزانه خود، از وجوهات فراوانی که نزدش بود، استفاده نکند و برای امرارمعاش، به حلاجی و پشم پاککُنی اشتغال داشت.
همچنین همراهی ایشان با نهضت انقلابی امام نیز در تاریخ ثبت است و از علمایی بوده که به کار تقسیم شهریه امام خمینی(ره) در تبریز مبادرت میورزید.
رحلت
ایشان عمر خود را در اقامه جماعت، تألیف، تدریس، وعظ و خطابه و تربیت شاگردان و البته حضور در میان عموم مردم و کار روزانه حلاجی گذراند و سرانجام در نهمین روز از مردادماه سال 1363ش و درحالیکه هفتاد بهار از زندگی خود را پشت سر گذاشته بود، وفات یافت و شاگردان، دوستداران و علاقهمندانش را سوگوار ساخت. پیکر مطهرش را برای تشییع و تدفین به قم منتقل و در قبرستان باغ بهشت قم و نزدیک مقبره علمای این قبرستان به خاک سپرده شد.
آثار
او یکی از شارحان گمنام نهجالبلاغه بوده که این شرح را در 20 جلد به رشته تحریر درآورده است. از دیگر آثار و یادگارهای بر جای مانده از او می‌توان به الدرّ المنثور في شرح زیارة العاشور، شرح خطبه حضرت صدیقه کبری(س)، شرح دعای مکارمالاخلاق و شرح دعای کمیل اشاره کرد.