کاظمی، اسدالله
اسدالله شوشترى (تُسترى)، فرزنداسماعيل، از فقيهان اصولى اماميه و مؤلف مقابس الانوار است كه او را كاظمى، دزفولى و انصارى نيز خوانده‌اند.
| نام | کاظمی، اسدالله بن اسماعیل |
|---|---|
| نام‌های دیگر | دزف‍ول‍ی کاظمی، اسدالله بن اسماعیل
ک‍اظم‍ی‍ن‍ی، اسدالله بن اسماعیل محقق کاظمی، اسدالله |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 1237 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | مقابس الانوار |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00213AUTHORCODE |
تولد
تاريخ تقريبى ولادت وى را آقابزرگ از عبارتى در اجازه‌ى مورخ 1211ق از شيخ جعفر كاشف الغطا استنباط كرده است، در حالى‌كه حرزالدين آن را در 1185ق نوشته است.
تحصیلات
اسدالله مقدمات علوم را نزد پدر فرا گرفت، آنگاه در كربلا سكنى گزيد، ولى به سبب اختلاف نظر با استادش وحيد بهبهانى مجبور به مهاجرت به كاظمين شد و تا پايان عمر در اين شهر به سر برد. وى پس از دانش‌اندوزى از محضر وحيد، در سلك شاگردان شيخ جعفر كاشف الغطا درآمد و با دختر او ازدواج كرد. از ديگر مشايخ و استادان او محمد مهدى بحرالعلوم، سيد على صاحب رياض، ميرزا مهدى شهرستانى، شيخ احمد احسايى و ميرزا ابوالقاسم قمى صاحب قوانين را مى‌توان نام برد.
مرجعیت
اسدالله شوشترى از بزرگان علماى اماميه در ادوار اخير بود كه تحقيقاتش در ميان علما مشهور و متداول است. پس از فوت شيخ جعفر كاشف‌الغطا مرجعيت به وى منتقل شد و بسيارى از مردم در امر تقليد به او روى آوردند. شيخ انصارى در پايان مبحث «اجماع» از كتاب فرائد (ص 97- 98)، پيش از نقل كلامش از كشف القناع، او را ستوده است.
نظریه اصولی ایشان
وى را آراء و نظرياتى است كه مورد قبول بسيارى از علماى معاصر و پس از وى قرار گرفته است؛ از آن جمله به «عدم حجيّت اجماع منقول به خبر واحد» مى‌توان اشاره كرد كه فقهاى اماميه تا روزگار اسدالله آن را در حكم كلى خبر واحد قرار مى‌دادند و او در كتاب كشف القناع، بر خطا بودن اين نظر استدلال كرده است. در نتيجه كوشش‌هاى او بود كه از آن پس فقيهان، اجماع منقول به خبر واحد را حجت نمى‌دانند.
شاگردان
او شاگردان متعددى تربيت كرده است كه بسيارى از آنان به درجه‌ى اجتهاد رسيده‌اند و از آن جمله سيدعبدالله شُبَّر، موسى و على فرزندان شيخ جعفر كاشف الغطا و اسماعيل فرزند خود وى شايسته‌ى ذكرند.
او را شش پسر بوده است و تبار او از خاندان‌هاى سرشناس كاظمين و نجف به شمار مى‌روند.
وفات
وى عمرى كوتاه داشت. درباره‌ى سال وفات او آراء مختلفى نقل شده است. برخى وفات او را در 1220ق ذكر كرده‌اند، ولى از آنجا كه او در 1227ق در قيد حيات بوده، و در كاظمين به تدريس اشتغال داشته است، قول آنان كه درگذشت او را 1234ق نوشته‌اند، قابل پذيرش خواهد بود.
آثار
از جلمه آثار اوست:
1. الوسائل فى الفقه؛
2. كشف القناع عن وجوه حجية الاجماع؛
3. مقابس‌الانوار و نفائس‌الابرار فى‌احكام النبى‌المختار و عترته‌الاطهار، (معروف‌ترين اثر او در فقه استدلالى)؛
4. تحفة الراغب فى ترجمة بغية الطالب؛
5. اللؤلؤ المسجور فى معنى الطهور؛
6. مناهج الاعمال فى الاصول؛
7. منهج التحقيق فى حكمى التوسعة و التضييق؛
8. رسالة فى اقرار الزوج بطلاق زوجته؛
9. الاحراز و الادعية[۱].
پانویس
- ↑ نجفی اسداللهی، سعید، ج8، ص261-262
منابع مقاله
دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، جلد 8، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ اول 1377.