ابن شاهین، عمر بن احمد
ابن شاهين، ابوحفص عمر بن احمد بن عثمان ملقب به واعظ (297-385ق)، محدث و رجالى بغداد، اصالتاً از مرورود خراسان بود. او از 11 سالگى در بغداد به استماع حديث پرداخت و پس از سال 330ق برای استماع از محدثان دمشق به آن شهر هجرت نمود.وى سفرهایى نيز به بصره، فارس و مصر داشته است.
| نام | ابن شاهین، عمر بن احمد |
|---|---|
| نام‌های دیگر | ابن شاهین، ابیحفص عمر |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 385 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE10436AUTHORCODE |
از جمله مهم‌ترين مشايخ ابن شاهين در حديث مى‌توان از ابوبكر بن ابى‌داوود، ابوالقاسم بغوى و محمد بن محمد باغندى نام برد. او در قرائت نيز از ابن ابى‌داوود، ابن مجاهد، ابوبكر نقاش و احمد بن مسعود زهرى بهره جست.
لازم به ذكر است كه ابن شاهين نخستين بار در 332ق در بصره حديث گفته است. برخى از رجال‌شناسان بر وثاقت ابن شاهين در نقل حديث نيز تصريح كرده‌اند. خطيب بغدادى ذهبى معتقد است كه ابن شاهين به غوامض و مشكلات حديث احاطه نداشت و جمعى از اهل حديث سهل‌انگارى و اشتباهات وى را گوشزد كرده‌اند و در منابع اشاره شده كه وى دانش چندانى در فقه نداشته است.
راویان بسيارى از جمله پسرش عبيدالله بن عمر، محمد بن ابى الفوارس، هلال بن محمد حفار، احمد بن محمد بَرْقانى و ابوسعد مالينى از او استماع حديث كرده‌اند و حسین بن على طناجيرى از وى قرائت آموخته است.
او در بغداد وفات يافت و در باب حرب كنار قبر احمد بن حنبل مدفون شد.
آثار
ابن شاهين داراى آثار بسيارى بوده كه شمار آنها را تا 330 عنوان ذكر كرده‌اند. از آن جمله است:
1. تاريخ اسماء التقات ممن نقل عنهم العلم؛
2. فضائل فاطمه الزهراء(ع)؛
3. امالى ابن شاهين؛
4. شرح مذاهب اهل السنه (ظاهريه)؛
5. ناسخ الحديث و منسوخه.