ابن غنام، حسین
ابن غَنّام، حسین بن ابى‌بكر بن غنام، مورخ، فقيه، اديب و از مشايخ وهابى بود.
| نام | ابن غنام، حسین |
|---|---|
| نام‌های دیگر | |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 1225 ق یا 1811 م |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE6354AUTHORCODE |
وى در مبرّر از نواحى احساء متولد شد. دوران كودكى و نوجوانى را در آن‌جا سپرى كرد و مقدمات علوم را نزد علماى آن‌جا فراگرفت، سپس برای ادامه تحصيل راهى دِرعيّه، نخستين پايتخت آل سعود شد و در زمره شاگردان و مريدان محمد بن عبدالوهاب، مؤسس وهابيت درآمد. پس از آن به تدريس زبان عربى و كلام پرداخت و كسانى چون سليمان و عبدالرحمان نوادگان محمد ابن عبدالوهاب و همچنين احمد بن ناصر بن معمر نزد او درس خواندند. وى در درعيه درگذشت.
ابن غنام در دانش‌هاى گوناگون و نيز در نظم و نثر دستى توانا داشت. او نخستين وقايع‌نگار وهابى و از مروجان و مدافعان عمده این فرقه در دوران نوپايى آن به شمار مى‌رود. آثار متعدد او در ترویج و توسعه افكار و تعليمات محمد بن عبدالوهاب نقش بسزايى داشت. او در نوشته‌هایش خود را یک وهابى مؤمن نشان داد و مخالفينش را كافر و دشمن خدا خواند.
آثار
1- تاريخ نجد
2- العقد الثمین في شرح احاديث اصول الدين
خود وى از کتاب ديگرش به نام «رفع الملام عن الائمة الاعلام» ياد كرده است كه اثرى از آن برجاى نيست.
منابع
دايرة المعارف اسلامى، ج4، ص366.